Nog zo’n prachtige beschrijving van wat de reis naar Frankrijk deed. Rebecca Sopacua vertelt haar verhaal.

💗

Roadtrip Mont Saint Michel, Carnac en Chartres.
Een heel verhaal over wat ik heb ervaren. Kijk maar hoe ver je komt ;-)

Weerstand, voorafgaand aan de roadtrip naar Frankrijk (Mont Saint Michel, Carnac en Chartres) voelde ik weerstand.
Met 8 vrouwens veel op elkaars lip, hele dagen in een busje en nergens een eigen slaapplek. Maar bovenal kon ik voelen dat het mijn eigen angst was.
Angst voor wat daar zou gebeuren.
Ik wist dat daar ervaringen zouden komen die doorwerken en misschien wel verandering in gang zouden zetten. Was ik daar klaar voor? Wilde ik dat wel?
De avond ervoor waren er tranen. Zelfs in de trein op weg naar het verzamelpunt kon ik ze niet tegenhouden. Ondanks de weerstand en angst, wist ik dat ik zou gaan.
Eenmaal aangekomen op het verzamelpunt waren de tranen al even klaar en kon ik met een gerust hart in ons busje stappen.

Na een dag reizen gingen we de dag erna naar Mont Saint Michel. Een prachtig eiland waar je door middel van een brug kan komen. Ik heb zeker genoten van de mooie omgeving en de gebouwen die daar staan, maar vooral kwam ik voor de ervaring van de krachtplekken die we deze reis zijn langsgegaan.
In de abdij gingen we eerst naar een plein. We liepen van de ene naar de andere kant. Met de groep, maar toch ook ieder voor zich. Terwijl ik meeliep voelde ik van binnen van alles gebeuren. Ik werd week van binnen en al snel gleden er tranen over mijn wangen.
Terwijl ik daar alleen maar stond kwamen er downloads binnen. Oftewel er kwam allerlei informatie in mijn systeem, zonder dat ik nu al weet wat voor informatie dit is.
Net als na mijn reizen in Engeland, gebeurde er daar van alles wat ik niet kon plaatsen en in de maanden die volgenden ontdekte ik steeds een beetje.

Later gingen we naar binnen. In de abdij is er een plek waar 2 leylijnen elkaar kruizen en waar de energie sterk voelbaar is. Na voorzichtig een stoel iets opzij geschoven te hebben op een plek waar we eigenlijk niet mochten staan konden we precies op dat punt gaan staan.
Toen ik daar stond voelde ik eerst mijn 3e chakra (tussen navel en borst), vervolgens ging mijn hart tekeer (4e chakra) en daarna voelde ik mijn keel, oftewijl mijn 5e chakra. Al snel voelde ik een sterke verbinding met ‘ boven’. Het voelde of er een sterke energie vanuit mijn kruin naar boven ging. Of juist van boven naar beneden. Ik weet het niet, het was in ieder geval een sterke verbinding wat heel fijn voelde.

De volgende krachtplek waar we een dag later heen gingen was Mound of Saint Michael in Carnac. Terwijl ik daar rondliep en ging zitten voelde ik weinig gebeuren. Wel voelde ik dat mijn hart wat dicht zat. Toen mijn coach Marieke langskwam vroeg ik dan ook of zij even wilde kijken wat dit was. Zij kon mij vertellen dat ik ooit, niet in dit leven, een vow heb afgelegd waarbij ik mezelf niet toesta om echt te horen, voelen, zien of spreken.
Dat komt misschien wat gek over, want dat doe ik toch, maar het gaat om een verdieping in dit onderwerp. Het is voor mij heel herkenbaar wat ze zei. Punten die al vaker aandacht hebben gevraagd en waar ik nu weer een laag dieper op geheeld mag worden.
Daar op die plek mochten we deze vow breken. De vow was gebroken, maar er zat nog wel een klein meisje in mij die woedend was op de keuze die ik ooit gemaakt had om niet te kunnen voelen, spreken, horen of zien. Dat meisje wilde nog geheeld worden. Door de tranen die toen vloeiden voelde ik dat ze gelijk had. Daar zou ik later in de week aan toe komen.

Vanaf deze plek gingen we door naar de stenen van Carnac, Menhirs. Dit zijn grote stenen die in Carnac liggen. Heel bijzonder hoe je energie van stenen kan voelen.
Terwijl we bij de reuzensteen stonden was daarachter een bos met een hele fijne energie. Het is niet te omschrijven, maar op een bepaalde plek liepen we tussen 2 bomen door en daarachter was er een andere energie voelbaar. Veel zachter dan ervoor. Het was daar zo fijn!

Tot slot gingen we die dag nog naar de fairy stones. We hadden daar maar kort de tijd en daar heb ik de puzzel die Merlijn achter deze stenen heeft geplaatst niet ervaren.

Na onze rit naar Chartres gingen we die dag nog naar de Notre Dame de Chartres. In de kathedraal gingen we zitten bij een nisje van Maria. Marieke had ons, net als bij de andere plaatsen, verteld waar het fijn is. Hier ervoer ik een fijne, zachte energie waar ik mee in gesprek ging. In het kort kwam het erop neer dat ik al mijn” power & strength” mag ervaren en ik niet onzeker hoef te zijn. Ik mag weer een laag dieper in mijn kracht zakken.
Vaak als ik dingen ‘hoor’, is dat veel in het Engels. Ja, ik en engels…  ;-) (niet iets dat ik vrijwillig spreek, voor degenen die mij al lang kennen weten dat dit vaak een struikelblok is voor mij).

5.00 uur was het toen ik een dag later wakker werd. Ik voelde dat het tijd was om dat kleine meisje te helen. Dat kleine meisje dat woedend was omdat ik de vow had afgelegd om niet echt te kunnen zien, voelen, spreken of horen.
Terwijl ik op bed lag keerde ik naar binnen en kwam ik een meisje tegen dat zich afsloot omdat de situatie dat van haar vroeg. Omdat zij dat toen nodig had.
Nu mocht ik deze situatie helen.
Het moment waarop ik dit nu mocht doen klopte. Na het ‘ gesprek’ met de energie in de kathedraal de dag ervoor en voor het lopen van het labyrint wat we deze dag gingen doen.

Het labyrint in de kathedraal, alleen op vrijdag kun je dat lopen en wij waren dan ook al op tijd aanwezig. Ik had mij voorgenomen om pas het labyrint te gaan lopen wanneer ik vanuit mijn gevoel kon lopen en niet mijn hoofd ook mee wilde doen.
Omdat wij vroeg waren was de vloer waar het labyrint lag nog niet klaar om het al te bewandelen. Ik nam dus rustig te tijd om even te zitten om tot mijzelf te komen. Toen ik er al klaar voor was moest ik nog even geduld hebben en nadat de stoelen waren weggehaald stonden wij met onze groep vooraan.
Voor mij stonden er 2 uit onze groep. Dit vond ik fijn. Rustig lopen tussen ‘eigen’ mensen. De eerste ging alleen weg om haar schoenen uit te doen, de volgende wilde niet eerst en daar stond ik, opeens vooraan om als eerste het labyrint in te stappen…
Opeens werd het stil om mij heen. Ik stond daar en uit het niets waren er tranen. Ik voelde een angst om de keuzes die daar in dat labyrint genomen zouden worden te maken.
In een fractie van een seconde schoot er door mijn hoofd dat ik moest gaan lopen want er stond een rij achter mij. Vrijwel gelijk kon ik dit loslaten en voelde ik dat ik pas wilde gaan lopen wanneer ik daar klaar voor was. De rij wachtte wel. En toen kon ik gaan. Stap voor stap, richting keuzes en statements die daar gemaakt en bekrachtigd zijn.

De laatste plek was bezocht en een dag later reden we terug naar huis.

Wat een magische, bijzondere week was het! Zo dankbaar dat ik dit met deze groep mocht doen. Dank jullie wel!

Een extra dank je wel voor Marieke Zwinkels die deze reis mogelijk maakte en ons geweldig heeft begeleid. Gelukkig heb ik nog een aantal maanden met deze groep in het traject dat wij volgen bij Marieke. Tot snel lieve dames!