Over trouwen in Engeland

Ehmmmmmm het duurde even omdat het leven er tussendoor kwam😁 – as ever – maar hier is deel 2. Deel 1 was eigenlijk min of meer de introductie, van wat nu speelt en van waarom het zo belangrijk is en hoe het grotere plaatje je kan helpen. Weet je nog?🐳 Stromen doet het. Van vast naar vloeibaar naar energy. En hoe meer je weet, overziet en inziet, hoe bewuster je kunt kiezen. En kiezen, dat is nu precies waar het allemaal, helemaal, over gaat.

………

Deel 1 ging over WAAROM het juist nu zo belangrijk is te kiezen – belangrijker dan ooit te voren. Over hoe je nog nooit zoveel impact hebt gehad op je eigen leven als nu, nog nooit zoveel invloed. Over hoe we alles opnieuw aan het kiezen zijn – een geheel nieuw spel. 🧩Deel 1 gemist? Lees het hier: https://mariekezwinkels.com/…/struikelen-over-een-haar…/

………

Ik spring nu terug naar hoe het allemaal begon, deze helderheid over wat we aan het doen zijn. En ik vertel wat er in Engeland gebeurde, toen we trouwden.

Daarna komt het vervolg daarop in Deel 3: waarom het naast magisch en wonderlijk ook een beetje klote was. Hoe het wrong (wringde?) en schuurde en hoe er uiteindelijk keuzes werden gemaakt die heel, heel veel impact hadden.

En het allerlaatste kwartje viel toen ik net terug was, toen ik met de deelnemers van Remembering The Plan naar Groningen ging op retraite. Toen werd me écht duidelijk en duidelijker en nog meer duidelijk dat dit, this is it. Like God on Earth. De Nieuwe Wereld. Jouw Nieuwe Wereld. Helemaal voor jou, helemaal van jou. Dus dat wordt deel 4, dan weet je dat vast. Maar nu eerst, over wat er gebeurde tussen mij en Peter en hoeveel impact dat had.

………………..

Okay, dus Peter en ik gingen naar Engeland om te trouwen. Samen. Niemand erbij. We hadden besloten – na van alles te hebben bedacht – dat er eigenlijk helemaal niemand was die ons kon trouwen, behalve wij zelf. We hadden gezien dat wij, en alleen wij, de autoriteit hadden om ons te trouwen. Niemand die boven ons staat, geen wet en geen religie en geen functionaris en geen nada niks. Just us. Niemand anders gaat er over, was the bottom line. Tja, Het was eigenlijk zo logisch, dat we er onze schouders een beetje over ophaalden toen we het eenmaal zo helder hadden. So be it.

En trouwen deden we. We hadden afgesproken dat we wel zouden zien, wanneer en waar. Dat we het zouden voelen, weten, zeker weten. En dat was al magisch in zichzelf. Steeds voelen – nu? Nee. De ringen had ik vanaf de derde dag ongeveer in mijn tas, de dagen ervoor voelde ik in de ochtend al: dat gaat ‘m niet worden.

Elke dag was zo fijn, zo in flow, zo gemakkelijk, zo easy. Heerlijk. Elke plek was zo mooi voelbaar, zo ondersteunend, en er gebeurde zo subtiel zo veel. We raakten closer en closer. En bij de vijfde chakra plek was het bijijijijna zover – ineens werden we haast bevangen, we stonden te stralen en zoenen en zeiden het bijijijijna… maar we zeiden ook, nog niet hè? Nee. Maar wel bijna. Ik realiseerde me later: dit is de plek van Expression of Self. En je ‘uitspreken’. Nu kun je jezelf op heel veel manieren uitdrukken en dat valt allemaal onder 5e chakra, maar ‘ja’ zeggen tegen deze man, dit leven, deze toekomst samen, met alles wat het inhoudt, wauw. Dat was wel heel toepasselijk. Die ‘ja’ werd daar al gezegd, geschreeuwd, doorvoeld, in elke cel. Maar toch was het nog niet het moment.

Ik hoopte min of meer dat het niet bij de Tor zou zijn. Voor mij zou dat raar zijn geweest, na alles wat er is gebeurd daar in het begin van Re-Merging back into One-ness. Had ik niet zo’n zin in. En was ook niet zo – totaal niet zelfs. Nee, ik wist het ook eigenlijk wel: we zouden eerst de hele Womb of the Goddess doen, overal zijn geweest, ons systeem helemaal geopend en gecallibreerd en aligned en met alle energie van Divine Male & Female Remerged er naar toe gebracht, en dan, dan zou het gebeuren.

En dat was ook zo. Onder de Mother Tree in Avebury, op de wortels van dit prachtige wezen, tussen haar vier stammen, was daar ineens het moment. Echt ongelofelijk zeker en zonder enige twijfel. Bizar hoe dat gaat. Zo mooi. Tegelijk zo snel. Maar zo, zo mooi. We waren helemaal alleen. Iedereen was toevallig net weg en we zaten daar samen te zijn, samen te voelen, samen te lachen en samen een traantje weg te pinken. Ik voelde me zo vrij, zo gelukkig, zo precies waar ik moest zijn.

Toen we wegliepen hoorde ik in mijn hoofd: All the trees in all the world know.

En dat was dat. Met alle bomen van de wereld als onze getuigen en onze harten wijd open voor elkaar en alles wat onze toekomst zal brengen waren we zomaar ineens getrouwd. Van daaruit reden we voor twee dagen en twee nachten naar een cabin in de Shropshire Mountains – (met een bad buiten waar we ja hoor, twee keer in hebben gezeten, in de lichte regen met uitzicht over de pracht van de natuur daar). Zo happy. Bliss.

En toen veranderde er iets, heel geleidelijk en heel sneaky en heel gestaag. Ik had het niet eens door, in het begin. Maar de flow ging eruit. De ease en de lichtheid. Het werd een beetje werken, er kwam een beetje afstand, het stroomde niet meer. Maar gelukkig gingen we naar Mount Saint Michael – mijn geliefde Saint Michael – waar de shift kon gebeuren die nodig was. Die onze toekomst zou bepalen. En die het laatste stapje was naar het veel grotere inzicht van waar we mee bezig zijn en waarvan ik nu weet: hiervoor ben ook jij al jaaaaaaaaren aan het oefenen geweest. Daarover gauw meer!

Originele foto: Tineke Vanheule tijdens the Womb of the Goddess