Stoot jij ook wel eens je hoofd tegen wat je jezelf vertelt?
Stel, je bent een zaadje. Dat zaadje wil ontvouwen, openen, groter en groter en sterker en sterker. Maar dat is ook eng en misschien wel gevaarlijk dus voor het zo ver is wil dat zaadje beschermd worden. Dus je doet er een doosje omheen. Dat doosje voelt als een opluchting. Pfffff, hèhè. Ontspanning. Op een bepaalde manier voelt dat doosje als vrij.
Nou wordt dat zaadje een puntje, een sprietje, een stengeltje. Dat zaadje krijgt blaadjes. Vorm. Dat zaadje groeit uit tot iets unieks. En dan stoot dat stengeltje zijn koppie, tegen dat doosje. Huh?? Beetje duwen, beetje harder.
En wat eerst beschermend en veilig was, bedoeld om te groeien, is ineens te krap, te nauw, benauwend. vrij?? helemaal niet!
Je begint het proces van uit het doosje breken. Dat kan nog wel wat voeten in de aarde hebben. Sommige doosjes zijn heel hardnekkig. Maar uiteindelijk lukt het en… Pfffff, hèhè. Vrij. Opluchting. In de plaats van dat kleine doosje is er een andere, een grotere, een ruimere, een lichtere misschien ook wel. Je ziet misschien niet ens dat ‘ie er is, zelfs. En vrolijk groei je door. Maak je mee. Ben je meer en meer jou. Totdat je je hoofd weer stoot, je de grenzen voelt, merkt: ik word beperkt.
Soms blijven mensen heel lang in zo’n doosje terwijl ze al lang niet meer passen, raken ze helemaal vervormd en verbogen, benauwd, krap, knijpend.
Omdat ze te bang zijn: nee nee nee nee buiten is onbekend! Erg gelukkig voel je je dan niet. Soms voel je in jezelf: ik ben echt absoluut verstijfd van angst maar alles is beter dan deze beklemming, ik MOET! En sommigen hoeven maar een plafonnetje te ruiken of whoppa! Ze knallen er alweer uit.
Die doosjes, dat zijn je overtuigingen. Hoe dingen zouden moeten, hoe het is, hoe jij bent, wie jij bent, wie iemand anders is, hoe iemand zou moeten zijn, alles wat je jezelf vertelt over wat je om je heen en in jezelf ervaart. Je hebt ze nodig, op een bepaald moment, want het helpt je je richting te bepalen en ervaringen te hebben die je interessant lijken. Maar als het klaar is, is het klaar.
En jij, wat vertel jij jezelf?
Ik ben echt een totale sukkel met cijfers, en acquisitie doen is al helemáál niet mijn ding. Het zou té belachelijk zijn voor mezelf te beginnen. Sowieso, in deze tijd.
Het belangrijkste in mijn leven is zorgen voor anderen. Nee echt, als zij gelukkig zijn ben ik het ook!
Ik heb waanzinnig veel moeite met praten voor een groep, wat ik zeg is ook helemaal niet zo heel belangrijk. Dus ja, voor mij is het gewoon geen optie om voor een zaal te staan en te vertellen hoe ik erover denk.
Je moet gewoon doorwerken en elke dag knetterhard je best doen. Dat hoort erbij. Het leven is gewoon zwaar, dat kun je beter accepteren. Plus, dan kan in ieder geval niemand zeggen dat je het niet hebt geprobeerd.
Leven is eigenlijk steeds maar weer uit doosjes breken.
Dat wat ooit vrij voelde kan ineens beperkend zijn. En hoe eerder je door hebt en toelaat dat het zover is hoe minder krap je in dat doosje komt te zitten. Hoe minder hard je je bolletje hoeft te stoten. Hoe minder je in de kreukels komt.