Tijd om te kiezen. Herijken. Richting bepalen. Doorgaan. Herinneren wat het ook weer was, waarvoor ook weer, waarom.

En daarna werd het stil.

Het bleef stil. Een stilte die er veel langer was dan ik wist dat bestond. Een stilte die aanhield, omdat het er mocht zijn. Stilte die duurde en duurde en duurde.

Stilte die anders was dan anders. Een rustige, kalme stilte. Een stilte waarvan je in het midden voelt: dit is het. Nu zit er niets meer anders op dan wachten. Nu heeft het geen zin te zoeken en te vragen, te antwoorden, te ervaren. Het enige wat zin heeft is er zijn, in de stilte. In het midden. Eerst dacht ik nog dat ik moest wachten.

Zelfs wachten was te veel.

In wachten zat nog te veel actie. Wanneer je wacht ben je nog steeds iets aan het doen. Dus het werd stiller. Stillerder. En hoewel er soms vragen bij me opkwamen was ik niet bezorgd. Die vragen waren flarden, gedachten, waarvan ik vaag wel wist: die vragen, die horen niet bij deze stilte. Die vragen, dat zijn een soort automatische dingen die je denkt omdat je dat gewend bent. Maar dit was nieuw. Dit was anders. Dus die vragen verlieten onbeantwoord mijn hoofd..

Vragen die gesteld worden vanuit oude patronen onbeantwoord laten geeft veel rust. Je zegt dan eigenlijk: ik doe niet meer mee. Vaak leiden dat soort vragen tot meer vragen. Tot meer onrust en tot meer moeten ook, vooral.

En ineens moest ik niets.

Niet succesvol zijn. Geen indruk maken en niet vechten. Niet de braafste van de klas zijn of heel goed. Niet helpen of betekenisvol zijn, geen dromen waarmaken en ook niet najagen. Niet meer voldoen. Niet meer DOEN.

En langzaam, langzaam begon er iets te bewegen. Na een hele lange tijd. Niet vanuit willen of moeten. Helemaal vanzelf. Ongestuurd en ongericht. Ik keek met verbazing een beetje toe. Was benieuwd waar dat heen zou gaan. Gaf er niet te veel aandacht aan. En langzaam, langzaam begon ik te willen. En dan niet willen ‘omdat anders’, maar willen van binnen. Willen vanuit verlangen. Het verlangen naar expressie van… iets.

Langzaam begon ik weer te doen. Doen vanuit dat willen. En langzaam ontstond er iets. Iets wat lijkt op wat er was, maar o zo anders is. Vanaf een ander niveau, een andere plek. Vanuit een andere wens, een andere drive.

2012. 2013. Slechts één cijfer en een wereld van verschil.

Alles op zijn kop en toch juist meer bodem onder mijn voeten dan ooit tevoren.

Soms gaat het niet om stil zijn maar om in de stilte zijn.

Soms gaat het niet om doen wat goed voelt maar om niets doen tot je écht voelt.

Soms gaat het niet om tijd maar om het juiste moment.