Van haar naar barst naar kloof naar ravijn

 Ben ik weer! Ondanks dat ik vooral naar binnen aan het schrijven ben (daarover heb ik gisteren nog een post geplaatst!) dan toch hier deel 3 van Struikelen over een haar. Want het moet eruit, anders haalt de tijd me in: het heeft namelijk alles te maken met The Womb of the Goddess van dit jaar. En daarover wil ik je nu echt meer vertellen, want het is al in september!

Deel 1 ging over WAAROM het juist nu zo belangrijk is te kiezen – belangrijker dan ooit te voren. Over hoe je nog nooit zoveel impact hebt gehad op je eigen leven als nu, nog nooit zoveel invloed. Over hoe we alles opnieuw aan het kiezen zijn – een geheel nieuw spel. Deel 1 gemist? Lees het hier: https://mariekezwinkels.com/…/struikelen-over-een-haar…/ 

Deel 2 ging over hoe het allemaal begon, deze helderheid over wat we aan het doen zijn. En ik vertel wat er in Engeland gebeurde, toen Peter en ik trouwden. Deel 2 gemist? Lees het hier: https://mariekezwinkels.com/…/struikelen-over-een-haar…/

Vandaag schrijf ik over waarom het naast magisch en wonderlijk ook een beetje klote was. Hoe het wrong (wringde?) en schuurde en hoe er uiteindelijk keuzes werden gemaakt die heel, heel veel impact hadden.

…..

Goed, we waren dus getrouwd, we waren zo happy, we waren zo close, en toen veranderde er iets, heel geleidelijk en heel sneaky en heel gestaag. Ik had het niet eens door, in het begin. Maar de flow ging eruit. De ease en de lichtheid. Het werd een beetje werken, er kwam een beetje afstand, het stroomde niet meer.

Ik liet het een maar gebeuren want ik had al gauw bedacht: komt omdat ik moe ben, omdat we veel moeten rijden, omdat we voor het eerst zoveel samen zijn, omdat ik superduper ongesteld ben, omdat nou ja, omdat dat er ook gewoon allemaal mag zijn! Toch? Het hoeft niet altijd leuk te zijn.

En ik wende eraan. Ik werd er een beetje gelaten onder, merkte dat ik er mijn schouders over ophaalde. Ik genoot nog wel – maar niet meer zo intens. Ik vond het nog heerlijk om te knuffelen, te zoenen, begrijp me niet verkeerd – maar ik ging er denk ik toch minder in op. Tenminste, minder de hele tijd. Ik vond het heerlijk om tijdens de lange autoritten te kletsen en muziek te luisteren en te delen, maar het was ergens toch minder gemoedelijk en close. Ik wist het niet, wat het was, maar ik begon iets te missen.

Ik begon soms zelfs te denken aan naar huis gaan, nog hoeveel dagen? En ik begon te denken aan alleen zijn. Tijd voor mezelf. Goh. Niet eerder gehad hoor! In 8 lange maanden geen enkele keer. Of eigenlijk: samen kon ik héél goed alleen zijn! En tijd samen was ook gewoon tijd voor mezelf. En ik dacht – ho. Wacht effe. Dit is nu al een dag of drie zo. Dit gaat niet goed. En ik begon erover te praten, het te benoemen, ik begon het serieus te nemen. Ik zei: ‘Het voelt raar, stroef, ik ben niet blij’. En Peter herkende het. Dus we gingen op onderzoek.

We waren allebei nieuwsgierig, wilden allebei weten wanneer het erin sloop, wilden weten van elkaar wat we dan ervaarden. Dat was fijn. Maar er gebeurde ook dit: waar Peter de harmonie zocht, terug bewoog naar de liefde en de verbinding, wilde ik als een soort pitbull weten wat er aan de hand was. Ik wilde niet ervan wegbewegen, maar ernaar toe. Erop inzoomen en snappen wat er was. Dat voelde enorm belangrijk.

Na deze avond praten werd ik in de ochtend wakker met zo’n draai in mijn derde chakra maar ik dacht, okay, het is dus nog niet weg maar wel besproken dus het antwoord komt wel.

En zo gingen we naar Mount Saint Michael. Daar waren we namelijk aangekomen en daar wilden we allebei graag heen – dat was eigenlijk een soort van ‘moeten’ geworden. We raakten elkaar drie keer kwijt, op dat eiland. Heel bijzonder. Ik registreerde het wel maar bleef een beetje observeren. En ik kwam op een plek waar ik ongelofelijk moest huilen en heel veel losliet – absoluut the place to be daar. Ook dat registreerde ik, en ook dat ik me erna nou niet echt beter voelde (wel even, maar niet lang).
Die avond praatten we verder. Over dat kwijtraken. Over die plek. Over mijn ervaring en de zijne. En over dat er nog steeds iets schuurde.

En op een gegeven moment zei Peter, ja maar er is niets aan de hand, we houden van elkaar, het kan toch gewoon soms zo zijn?

Nu struikel je over een haar.

Die kwam zoooo binnen bij mij. Eerst voelde ik me dom. Toen kreeg ik een ‘zie je wel je doet altijd moeilijk’-gevoel. Toen werd ik boos en voelde ik me niet serieus genomen. Toen wilde ik me er inderdaad overheen zetten en denken, ah joh, het is toch ook allemaal ok. Toen kwam ik terug in mezelf (dit alles gebeurde intern hè) en reageerde ik met, ik denk dat het belangrijk is, want het duurt al een paar dagen en ik heb zelf ook al bedacht dat we moe zijn en lang bij elkaar en dat is het allemaal niet. Plus, ik heb al energetisch werk erop gedaan en alles werkt even maar dan komt het toch weer terug.

Okay, zei Peter. En hij bleef erbij. Wisdom (which is Truth), Sensuality, Creativity. Presence, Vulnerability, Discovery. We exploreerden en onderzochten en uiteindelijk vielen we in slaap, veel dichter bij elkaar dan ervoor. En vol vertrouwen, tegelijk met een gek gevoel. Totaal eerlijk.

De volgende ochtend gingen we richting Dover, met een stop gepland in Kynance Cove en Lizards Point (echt adembenemend trouwens).

We reden weg en na 2 minuten al zag ik een bord met ‘Organic Coffee’ – mooi. Want ik wilde wel even rustig zitten en voelen hoe het nu was, na inpakken en ontbijt daar met anderen. Het bleek een galerij te zijn. De kunstenaar was zijn werk aan het inpakken want de expositie was afgelopen, een ruige vent, beetje een over all getatoeëerd blok beton. Hij had iets. Peter was gefascineerd door de werken die er nog hingen, ik was wat terughoudender maar raakte ook geïnteresseerd en samen liepen we rond.

De galeriehouder was een jonge vent, mega enthousiast en hij leek een beetje op een jonge Axl Rose met zijn lange haar, lange jas met kraag, en hoed. Gepassioneerd ook, en hij vroeg de kunstenaar of hij een doek mocht laten zien – dat mocht. Een groot doek, en zodra hij hem uitpakte stond ik bijna te huilen. Bam. Recht in mijn hart. Stenen onder water, zo goed gedaan en zo…. raak gewoon. Ik heb niet eens zoveel met kunst, heb niks aan mijn muren hangen eigenlijk. Op de kunstacademie ben ik er een beeeetje allergisch voor geworden.

De galerijhouder zag onze reactie en pakte nog een doek uit, eentje die erbij hoorde. Naast elkaar waren ze gewoon magisch. Ik kan er niets anders over zeggen. Het klopte gewoon.

Een doek was een waterstroom waarin licht binnenviel en stenen zichtbaar maakte met ertussen kleine edelsteentjes, muntjes, goud, een ketting. Een schat. De ander een meer donkere waterstroom met tussen de stenen een oud blikje, een tennisbal, troepjes hier en daar. Ik zag, de een is een schat in licht en liefde en goud, en de ander is ook een schat want het zijn de sporen van menselijke aanwezigheid. Van de ervaringen, van de interactie, van de processen. Het kan niet zonder elkaar. Samen zijn ze een. Het is de One-ness, wat ik hier zie. De Remerging back into One. Het licht en het donker samen, de menselijke ervaring helemaal totaal doorleven mét het licht geïntegreerd. Hemel op aarde. Ik keek Peter aan en vertelde wat ik allemaal zag, en hij zag het ook, en hij vertelde wat hij zag en het sloot allemaal aan en enthousiast stonden we te vertellen en mijn hart joh. En dat van hem. Knal, de verbinding was er, onze ogen straalden in elkaar. We voelden zoveel liefde allebei, we hielden elkaar vast en pinkten tranen weg en lachten naar elkaar en zoenden elkaar. De kunstenaar was wat geamuseerd verbouwereerd en we vertelden over ons huwelijk, over het man/vrouw stuk, hoe dat geïntegreerd is in ons allebei, over water en flow en nou ja. Het kwam niet echt over geloof ik. En voor hem ging het meer over sporen die mensen achterlaten. Maar hij deed ons wel een waanzinnig aanbod. Wat we accepteerden. Ons huwelijkskado, zei Peter.

En toen begon het me langzaam te dagen.
Ik liep een beetje weg van de anderen, mijn brein ging op sneltreinvaart.

Ik zag weer hoe in het moment we besloten koffie te gaan drinken. Ik keek door de glazen voorpui naar buiten over het water en zag Mount Saint Michael liggen. Go on – hoorde ik in mijn hoofd. Dus ik volgde mijn gedachten. Ik zag hoe we naar The Womb of the Goddess waren gereisd, hoe we de afgelopen 8 maanden eigenlijk hadden gereisd, helemaal in flow. Vloeibaar. Vloeibaar. Een thema doorheen alles van Peter en mij – van de eerste ontmoeting in Egmond aan Zee waar ik direct de Whales in zijn hartgebied langzaam zag rondzwemmen tot en met ons huwelijk op de naar beneden stromende wortels van de Mother Tree. Liquid. Alles is liquid. Van vaste vorm naar vloeibaar naar energie, van gender-based naar gender-neutral naar gender-less – en nu in de fase liquid. Passend bij het hartchakra: los van de vastere Identity gebaseerd op onze oude derde-chakra-Reality, en in de vloeibare liefde in onze nieuwe vierde-chakra-Reality. Alles stroomt, niks is meer vast. Alles is, wordt steeds meer, vloeibaar.

En ik hoorde in mijn hoofd, yes Marieke, go on. En ik voelde: nu is het moment om los te laten, wat hou ik vast? Nu is het moment om de stroom van inzicht en inspiratie te ontvangen, dus ik zei: show me. En het was net, alsof er een mantel van me afviel. Ergens ver weg hoorde ik Archangel Michael lachen, als een tevreden Garfield. Ik keek naar het eiland en voelde me zo gedragen. En ik zag het ineens allemaal.

Doordat Peter en ik getrouwd waren, werden we een gezin, als het ware. En in mijn laatste gezin was ik altijd degene geweest die overal verantwoordelijk voor was, die alles moest dragen. Ik, moest het doen. Ik, moest het regelen. Ik, moest ervoor zorgen. En dat stuk was helemaal naar boven gekomen, omhoog gewoeld, door mijn huwelijk met Peter. Langzaam maar onvermijdelijk. En de afgelopen dagen was ik dus steeds meer regelend, verantwoordelijkheid nemend en ‘op de tijd’ geworden. Dat patroon. De verantwoordelijkheid alleen, en alle wrok die erbij kwam kijken. Nu pas relevant. Peter had een route uitgestippeld (de eerste week deed ik – The Womb of the Goddess, de tweede week deed hij). En ik moest ervoor zorgen dat we ons eraan hielden. Dat we alles konden zien wat we planden. Dat we op tijd waren. Ik moest zorgen dat we op tijd opstonden en wijzen op kiezen tussen bijvoorbeeld uitgebreid ontbijten of ‘het halen’.

Je hoort het al: ik was totaal uit flow gegaan. Weg was de easy way. Weg was de ‘in het moment’. Weg was de ‘het komt wel goed en anders komt het wel beter’. Ik was aan het werk, aan het regelen, aan het zorgen. En hoe meer ik dat deed, hoe verder uit elkaar.

Dat alles zag ik, daar in die Galerij. En ik zag ook: ja. Struikelen over een haar. Damn straight! Want als ik dat niet had gedaan, dan was die haar een barst geworden, tussen ons. En daarna een kloof. En daarna een ravijn. En daarna waren we ergens in de toekomst uit elkaar gegaan omdat ik had gevonden dat hij geen verantwoordelijkheid nam (of zoiets) en dat ik alles alleen moest doen, en hij waarschijnlijk dat ik star en streng was geworden (of zoiets), en dat er geen lol meer aan was – op sommige mooie momenten na. Dan was het een sleur geworden. En hadden we allebei ons afgevraagd: what the hell happened…

Ik zag in een flits die timeline. Brrr.

En ik zag dat dit, dat struikelen over een haar, zo enorm waanzinnig belangrijk was. Ik zag dat het gezin Marieke en Peter juist helemaal in flow kan zijn, kan leven, kan ervaren. Omdat we er allebei bij blijven, omdat we allebei de Wisdom, Sensuality, Creativity, Presence, Vulnaribility en Discovery hebben om alles aan te gaan. Omdat we nergens bang voor zijn, qua ontsluieren en onthullen. En omdat we heel, heel veel van elkaar houden zonder ruis en zonder shit ertussen.

En mijn team zei: Struikelen over een haar. Remember.

Waarom werd weer in Nederland duidelijk. Na een heerlijke lazy terugreis waarin we in het moment besloten, er alleen maar liefde en ruimte en vrijheid was, een stroom waarop we zo naar huis konden varen.

Het allerlaatste kwartje viel toen ik net terug was, toen ik met de deelnemers van Remembering The Plan naar Groningen ging op retraite. Toen werd me écht duidelijk en duidelijker en nog meer duidelijk dat dit, this is it. Like God on Earth. De Nieuwe Wereld. Jouw Nieuwe Wereld. Helemaal voor jou, helemaal van jou. Dus dat wordt deel 4, dan weet je dat vast. Morgen staat ‘ie op mijn tijdlijn!
…

Voor nu alle liefs
💛
Marieke