Van Het Grote Genieten naar Het Grote Thuiskomen

Weet je nog? Dat ik zei: ik struikelde bijna, toen ik The Golden Pearl Dragon zag? Omdat ik wist dat er iets zou gaan gebeuren wat HUGE was voor mij. Weet je nog, dat ik zei: The Golden Aspect of Self brengt me thuis? En home it is. My Golden Core. De grootste shift van mijn leven is de afgelopen week gemaakt en ik deel graag met je hoe dat ging.

EVEN KORT EERST DIT
We hebben de derde week van ontsluieren en expanden gehad met The Golden Aspect of Self. Wat een week. De sessie was waanzinnig, chaotisch bijna, zoveel gebeurde er tegelijk. Maar bottom line: uiteindelijk, na The Wild Dance en The Wild Song, was daar onze mind. Een soort ‘The Wild Imagining’. Een ontsluieren van mogelijkheden, verder zien dan ooit, immense gratitude, endless possibilities en total power indeeeeed! En de expansion daarvan.

En daarna werden we ingewikkeld in goud. Gesponnen in een cocon. Draden vol codes, licht, informatie. Die langzaam ‘in’ ons zouden smelten, langzaam in ons op zouden worden genomen. En in ons, in onze tweede, derde en hartchakra zo ook The Golden Aspect of Self-constructie. Waaruit op 24 februari The Golden Aspect of Self geboren zal worden. Dus zo zagen we eruit: een kleinere cocon in ons hart, een grotere om ons heen. (Hebben jullie trouwens ook gezien dat de punten zijn doorgegroeid inmiddels tot in 1e en 7e, en verder misschien wel?)

Anyway. Na dat inspinnen werd ons gemaand: take care. Deze komende 12 dagen zijn voor jou. Het moet ‘rijpen’. Be safe, be still, be gentle and kind. Blijf goed bij jezelf, blijf warm en blijf goed in jezelf. We gaan immers 22-2 naar Chartres en vrijdag de 24e lopen we het labyrint, en wordt The Golden Aspect of Self geboren. In onszelf, in Human Consciousness Field.

En dit, dit is mijn persoonlijke verhaal wat volgt. Een beetje lang, zoals je van me gewend bent. Maar in stukjes hakken is nu even niet zo passend. Voor Chartres wil ik dit geschreven hebben.

PUZZELSTUKJE 1
De nacht vóór de ontmoetingsdag van The Golden Apsect of Self en precies in het midden van onze fase van cocoonen droomde ik ook. Ik moest iemand redden. Ik zag een sub-reality, een kolkende zwarte wriemelende bubbel, en er zat iemand in die er niet hoorde voor mijn gevoel. Even voor de duidelijkheid, ik zie altijd wel het nut van dit soort dingen, en zag ook dat het ergens wel klopte allemaal, maar van één iemand wist ik zeker: Neeeeeeee!!! Zo sterk was dat gevoel. Ik voelde paniek. Ik moest zelfs een beetje huilen, ik had het koud, het was akelig en beangstigend en ik moest iets doen! Ik moest iets doen! Je kent het misschien wel. Ik had ook het idee dat ik niet alleen haar maar iedereen in de steek liet als ik niks deed.

PUZZELSTUKJE 2
Tijdens de ontmoetingsdag van The Golden Aspect of Self nam ik de droom half in mijn bewustzijn mee. We hadden een heerlijk weertje, lekker eten en drinken en het was gewoon, gezellig. Dat cocoon-gevoel was er wel. Fijn, samenzijn. Relaxed. Op het strand had ik een gesprek en ik zei: ik weet niet wat het is. Maar dit voelt zo als het einde. Alsof dit het is. Het laatste van alle aspecten die werden geïntegreerd, het laatste van de reeks die in 2017 is ontstaan en die doorliep tot 12-12-2021 – Remerging back into Oneness – en het staartje ervan: The Whales. En dan nu het laatste Aspect of Self. Het voelde zo KLAAR. Van Love naar Self Love naar Unconditional Love naar Unconditional Love of Self naar… beyond. Echt, beyond Unconditional Love of Self. The Golden Aspect of Self.

Hoofdpijn had ik wel. En het werd erger. Misselijk ook. Ook steeds erger. En uiteindelijk, om een uur of vier, zei ik: ik kan niet meer naar huis rijden. Ik ben beroerd joh. En ik begon te vertellen als vanzelf over de droom die ik had gehad. Dat gevoel van ‘moeten redden’. En terwijl ik bezig was werd ik misselijker en kreeg ik meer en meer hoofdpijn. Getsie. Ik viel even stil. En terwijl we daar zo zaten ging ik naar binnen en realiseerde ik me plotseling: ik hoef helemaal niemand meer te redden. Bam. Die gedachte. Kraakhelder in alle onrust. En meteen was daar paniek. En een gevoel van ‘dat mag je niet denken’. Maar ik dacht, dat mag ik wel. Unconditional Love of Self. Dat mag ik wél! En ik koos. En ik stapte er zo uit.

En weg ging de hoofdpijn. Weg ging de misselijkheid. Ik klaarde voor de ogen van iedereen op. Ik was er beduusd van. En tegelijk in de war, het was haast vervreemdend. Alsof je ineens – paf! – ergens anders bent. Huh? En ik keek om me heen, zag een nieuwe wereld zo voor me. Een waarin ik nooit, nooit maar dan ook echt nooit meer iemand hoefde te redden.

PUZZELSTUKJE 3
’s Avonds op de bank was ik dit verhaal enthousiast aan Peter aan het vertellen. En ik zei: het doet me zo denken aan een droom die ik vroeger had. Toen ik heel klein was, geen idee hoe oud maar beneden de 6/7, droomde ik elke nacht over een ramp die zou plaatsvinden. Ik woonde op een eiland wat ik later was gaan associëren met Griekenland, omdat ik witte gebouwen en wit strand en blauwe zee en blauw strand zag. Ik wist zeker dat er iets heel, heel ergs zou gebeuren. Ik was de enige die ‘het’ wist. Ik waarschuwde en waarschuwde en probeerde iedereen zover te krijgen weg te gaan maar niemand geloofde me. En iedereen – ik ook want ik bleef tot het laatst, ik kon hen niet in de steek achterlaten – ging dood.

PUZZELSTUKJE 4
Twee dagen later was ik in gesprek met Esther en ik vertelde haar dit alles. En ineens legden we zo’n beetje tegelijk de link met Santorini, waar ik van de zomer heen ben gegaan met mijn zoon. ‘He will find something there that has been lost to him for a very long time. He will be complete for the first time in a long time’ had mijn team gezegd. Toen we daar waren bezochten we Akrotiri, de verzonken stad. Via Katinka had ik daarover veel informatie gekregen en ze had al gezegd dat het heel bijzonder was. Toen we daar boven de stad liepen (je loopt op loopbruggen erover heen) stopten we op een bepaald put en raakten een rots aan. Er kwam een enorme hoeveelheid energie op ons af – het was bijna lachwekkend want het leek wel of het waaide. Mijn zoon zei: dit is het hè? En ik zei ja, en moest lachen om want ik voelde een enorme Joy. Echt, wauw joh. We hebben daar zo’n 20 minuten gestaan en lieten het toe en ik dacht, mijn zoon is niet de enige die iets ophaalt! Holy moly! En daarna zei hij, mam, volgens mij hebben we hier gewoond.

PUZZELSTUKJE 5
En terwijl Esther en ik dat zaten te bespreken kwam er een appje langs van een van mijn klanten (een nieuwe nota bene – superdankbaar ben ik!) en die zei, over een ontstane situatie:

‘Eerlijk gezegd verbaast me deze situatie ook echt niks. Jij hebt misschien heel veel gedaan, maar er is nooit zelfstandigheid bereikt. Jij gaf richting en doel en dat is losgelaten, nu ontstaat stress en komt ‘schuld, schaamte, oordeel’ weer terug. Maar bij jou is er blijkbaar ook een blinde vlek. Ik weet (nog) niet (precies) waar die zit bij jou. Iedereen willen redden? Ik weet het niet. Maar voor jou misschien interessant om te kijken hoe het nou komt dat dit in je blinde hoek zat en je niet (eerder) hebt gezien dat er misschien wel meer in de bypass werd gezeten als in het proces. Beetje zelfde idee als bij Doug?’

En ik dacht, Wah! Ik herken dit!

PUZZELSTUKJE 6
En een dag later keek ik terug en dacht, Wauw joh. In Santorini heb ik iets opgehaald. En nu ben ik gestapt uit het moeten redden. Vol enthousiasme vertelde ik het hele verhaal aan Diëlle en ze appte me:

‘Oohjaaaaa echt joh, idd wat je vertelt klopt als een bus! Dit alles hoort bij TGAOS. Geen twijfel, het willen redden is een heel groot thema voor je (geweest).

Ik was er sinds gisteravond nogal druk mee, energetisch vooral. Het lijkt dan alsof ik jou bijsta om tot clarity te komen oid heel apart voelt dat steeds. Gebeurde ook in die strandtent. [dat was toe ik koos]

Door dan met anderen te praten, vooral naar jezelf te luisteren, komen als vanzelf de inzichten bij je, dan weet je ‘t ineens.
En dan weet ik dat ‘t klopt

De processen met Doug waren de bedoeling om humanity naar een hoger plan te tillen. Perfect kloppend. TGAOS gaat over jou, je bent tot ‘t uiterste gedreven, zodat je nu, met die krachtcentrale in jezelf, bewust anders hebt kunnen kiezen. Perfect kloppend op ‘t perfecte moment.

Perfect plan perfect uitgevoerd en helemaal kloppend bij jou. Echt superdapper van je!! Want wat een jaar is het geweest…’

DE PUZZEL IS COMPLEET (voor nu ;-)
En als ik terugkijk…. zie ik dit: kei en kei hard heb ik gewerkt afgelopen jaar. Ik heb gedragen. Gewezen. Geholpen. Alles gegeven. Tot en met dat ik ’s nachts de telefoon aan liet voor hen die me nodig konden hebben, niemand wilde ik in de steek laten. Zelfs als er ongelofelijk over mijn grenzen werd gegaan draaide ik mezelf weer terug naar liefde, onvoorwaardelijkheid, weer meer geven, weer verder. Ik kwam zelf in de knel en maakte dat bespreekbaar, dacht ook dat het gehoord werd, dacht daar manieren in gevonden te hebben, manieren om tóch iedereen te kunnen blijven helpen. En vanaf het moment dat ik grenzen begon aan te geven, na Santorini in oplopende mate, keerde het zich tegen me. Werd ik afgestraft en afgeschrikt om door te gaan met er níet altijd zijn, níet alles te geven, níet over mijn eigen grenzen te gaan. Zoals altijd: de test, keer op keer en in toenemende mate. Want ik was er nog niet. Ik had nog niet gekozen. Ik had nog verder te gaan.

Heel eerlijk: ik onderhandelde met mijn reality. Als ik het nou zo doe… Als ik nou op deze manier shift… als ik nou op deze manier toch kan zorgen… maar ook: als ik ALLES geef is het vast ooit genoeg.

Maar dat was het niet. Want ik werd inderdaad tot het uiterste gedreven. Dat uiterste, daar moest ik heen. En die dag, in het midden van de cocoonfase van TGAOS, koos ik. Nooit meer. Niemand meer. I am done.

En niet vanuit wrok, of wraak, of woede of zo iets. Nee. Vanuit The Golden Aspect of Self.

NOG EEN EXTRA PUZZELSTUKJE
Ik zat zondag met mijn kids te eten en ik vertelde van die dromen van vroeger, van Santorini, van nu, en mijn zoon zei: mam, dit is het echt hè? Hij en ik gaan door PRECIES hetzelfde proces. Maken PRECIES hetzelfde mee. Echt bizar, precies gelijk oplopend, in exact dezelfde timing. Toen hij jong was, was hij bliksemafleider voor de razernij van de juf, om zijn vrienden veilig te houden. Hij werd mishandeld maar zei niks tegen mij omdat hij hen wilde redden. Zijn hele leven is dat doorgegaan, altijd mensen redden. Soms letterlijk (zonder gekheid) – soms door al zijn tijd, aandacht en energie te geven. Ook bij hem was het nooit genoeg. Tot na Santorini: ook hij is grenzen gaan aangeven, is gaan praten, ook bij hem keerde dat zich tegen hem. Hij werd zwartgemaakt, dingen werden verdraaid, er werden onwaarheden over hem verteld, soms ronduit schadelijke leugens – tegen het gevaarlijke aan ook, en mensen tegen hem op gezet. Gepakt waar het ’t pijnst doet: in zijn liefde voor de ander, zijn bereidwilligheid naar de ander. Maar ondanks dat alles weet ook hij één ding zeker: nooit meer red ik iemand. Ook hij is na Santorini in toenemende mate gepushed en tot het uiterste gedreven en ook hij heeft precies dezelfde keuze gemaakt. We zijn eruit gestapt. Wat een feest. Wat een vreugde.

EN TOEN…
Toen kwam de liefde weer terug. Ik zag iedereen die betrokken was bij het ‘tot het uiterste drijven’. Ik zag de struggle die in feite had bijgedragen en ik zag de gezichten en ik voelde alleen maar liefde. En vergeving. En dankbaarheid.

Immense gratitude – want dankbaar voor dit, dat ben ik. Dit was voor mij, zoals voorspeld, HUGE. Bigger than anything before.

Total Power – want ik kies zelf hoe ik met alles omga, in dat alles wat ik ontvang. En kiezen doe ik. Ik blijf weg van schuld, schaamte en oordeel. Ik voel mijn ware emoties. Ik bepaal mijn richting en mijn grenzen en handel ernaar. Ik heb nog nooit zoveel gekozen. Heerlijk. Niet voor anderen, niet met zicht op wat voor positieve impact het heeft maar voor helemaal alleen voor en vanuit mezelf. Alles kan ik toepassen wat ik afgelopen jaren heb geleerd én geteached, en dat doe ik ook.

Endless Possibilities – want die zijn er. Wat er ook gebeurt, hoe het ook loopt, ik ben pas op de helft van mijn leven. En ik heb zoals altijd mezelf. Mijn kennis en wijsheid, mijn humor en liefde, mijn creatiekracht en manifestatievermogen. Een juicy life. Een happy life. En een real life.

En ik dacht, jee joh. Wat een avontuur. Ik heb het eens vaker gezegd: mijn leven is in elk geval niet saai. En wat er ook nog maar komt, als ik naar mijn toekomst kijk is het goud. Warm en goud en met een rust als nooit tevoren, misschien wel letterlijk nooit – in al mijn levens. Want mensen redden is voorbij.

OVERMORGEN VERTREKKEN WE!
Woensdag vertrekken we naar Chartres, en vrijdag lopen we het labyrint en wordt onze Golden Aspect of Self geboren. 9 mensen in Chartres, 9 mensen online. Lanzarote en Corsica (allebei ook vulkaaneilanden!) en Nederland, en 9 mensen in Chartres.
We’ll keep you posted!
Dikke vette LOVE YOU

[PS – iedereen die ik noem of quote heeft toestemming gegeven]