Dag 9

Vandaag blijkt dat het ook komkommertijd kan zijn tijdens een proces. Na de afgelopen dagen van de ene verbazing in de andere te zijn gevallen, van het ene mooie inzicht tot het andere te zijn gekomen en diepe dalen en grote hoogtes te hebben ervaren (zijn het écht nog maar 8 dagen geweest?!) gebeurt er weinig. Ik ben een beetje plat, een beetje slap, een beetje zo van ach ja, het zal allemaal wel.

Het is een dag van integratie.

Als je grote stappen maakt heb je enig moment tijd nodig alles te integreren. Je kunt niet door blijven gaan met leren en ervaren en meemaken, nee, er komt een moment van stil. Stil in jezelf, stil om je heen, stil in het proces. Stilstaan, zo voelt het meer, maar dat is illusie.

Zonder de stilte integreer je niets en maak je het dus ook niet eigen, van jou, wezenlijk onderdeel van wie je bent. Dus de stilte is juist in zichzelf een grote stap voorwaarts.

Het is de kunst op zo’n dag helemaal niets te doen. Ergens denk ik: dat kan niet. En dat is vaak ook zo, zeker met een gezin, werk, verplichtingen. Maar dan zo min mogelijk.

Ik geef vandaag een training dus niks doen is er niet bij en neem me voor in elk geval zoveel mogelijk in mijn hart te zijn. Dat voelt dan nog het meest stil.