Dag 37

Het is koud, buiten. Ik zit klaar om mijn proces te doen en ben warm, veilig, vertrouwd. Ik merk dat het vandaag gaat om het maken van nieuwe keuzes en het daarbij behorende afscheid.

Er komen als op een presenteerblaadje verschillende situaties, relaties en patronen langs en het is alsof ik mezelf steeds vraag: En dit? Wil je dit nog zo of wil je nu anders? Anders reageren, er anders mee omgaan, anders voelen?

Veel van wat voorbij komt, is onverwacht. Oja! Denk ik steeds. Daar ook. Het dringt dieper door dan ik dacht, is meer ingrijpend en meer wezenlijk.

En ik kies, soms met moeite en soms vogeltjesvrij, voor de nieuwe manier, de nieuwe inzichten, de nieuwe vorm.

Als het lastig is, komt dat door restjes ‘willen redden’ en ‘goed willen zijn’. Restjes ‘wie denk je wel dat je bent’. Gelukkig herken ik ze en kan ik elke keer liefdevol gedag zeggen. Dag, braafste meisje van de klas. Dag, reddende engel. Dag kleintje die niks kan. Dag, allemaal. Ik heb veel aan jullie gehad maar nu is het tijd voor iets anders.

Nu is het tijd voor mij. Voor echt.