Dag 22

Terwijl ik rechtop ga zitten om te beginnen vanmorgen kan ik mijn hart voelen kloppen in mijn bijholtes.. Hmm. Hoe interessant ik zoiets ook vind (altijd al gefascineerd geweest door biologie), het is niet heel gezond lijkt me. Met een duf hoofd kijk ik om me heen en laat ik langzaam tot me doordringen: snipverkouden. Ziekig.

Ik denk na over de dag en besef dat het druk is. Superdruk. Ok. En vervolgens realiseer ik me: dat het druk en hectisch is, wil niet zeggen dat ik me zo hoef te vóelen.

Ja. Dat besluit voelt goed zeg. Ik maak zelf wel uit hoe ik me voel!

Dus alsnog begin ik mijn proces, doe de oefeningen en gaat het binnen een uur stukken beter. Zeker, mijn hoofd klopt nog steeds maar het voelt anders, minder aanwezig en al helemaal niet als bepalend voor mijn dag. En denk nou niet dat ik keihard mijn lijf negeer en over mijn grenzen ga, nee, juist niet:

Mijn focus ligt op goed zorgen voor mezelf en alles gewoon een tandje lager.

Als ik vraag wat ik nodig heb krijg ik duidelijk de opdracht: hou me warm, geef me warm drinken en een dutje tussendoor. En dat doe ik dan ook.

En ik denk: ook al voel ik me niet lekker, er gaan vást hele mooie dingen gebeuren!