Dag 21

Terwijl ik wakker word verschijnt er een glimlach op mijn snoet: ik weet niet waarom, maar er komen allerlei herinneringen naar boven van mij met mijn kinderen. Liefdevolle, fijne dingen.

Ik laat mijn gedachten verder glijden door de jaren heen en zie waar ik, als moeder, mijn macht weggaf. Waar ik wanhopig of bang was, waar ik beperkte en beknotte in plaats van ruimte te geven en te helpen bloeien.

En in plaats van schuldgevoel en verdriet, voel ik in mezelf de kracht om in mijn kracht te staan.

Ik schrijf in mijn boekje een brief aan mijn zonen terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik schrijf over liefde en blijdschap en geluk. Ik schrijf over nu en de toekomst en over weten wat waar en goed is voor jezelf, en ik schrijf over vertrouwen.

Soms zijn er van die momenten, dan is even alles goed. Alles hier en nu. Alles op z’n plek.