Dag 11

Ik wordt wakker en ga zitten. Helemaal gewend. Ik moet lachen omdat het zo automatisch gaat. De eerste tien dagen zijn voorbij. Ik check in mezelf of ik blij ben dit te doen en ik heb de vraag nog niet gesteld of ik voel een overweldigend JA! Ik ben blij met alles wat is gebeurd en benieuwd naar wat nog gaat komen.

Terwijl ik zit en voel komt er het een en ander aan schuldgevoel naar boven drijven. Al die inzichten maken natuurlijk ook meteen duidelijk waar ik zelf dan behoorlijk de plank heb misgeslagen. Nu pas merk ik hoeveel impact je kunt hebben… Argh!

Ineens wordt ik wakker. Zelfkritiek. Schuldgevoel. Zelfveroordeling. Nee nee nee nee nee. Dat hadden we niet afgesproken. We gingen meer van mij houden!

Heel beslist neem ik het standpunt in: ik kan het alleen maar NU anders doen, in dit moment, vanaf dit moment. Het heeft weinig zin mezelf te verwijten wat ik niet wist. Ik schrijf in mijn boekje ‘Dit is heel erg belangrijk’. En dat is het ook.

Het zet me wel aan het denken: wat kan ik nu dan doen? Ik besluit bewust alles terug te nemen wat van mij was, de belasting op anderen terug te nemen en voortaan helemaal zelf mijn zooi op te ruimen.

Ik neem alles terug wat van mij is.