Dag 10

Aarden is nog steeds moeilijk en ik heb geen zin er mijn best voor te doen. Op zich een hele winst, dacht ik zo. Maar ik blijf wel zitten, het hele uur dat ik ervoor heb uitgetrokken, en mijn gedachten trekken me langzaam maar zeker naar een conflict wat ik heb gehad met iemand in mijn naaste omgeving. En omdat ik niet mijn best doe en niet probeer en er niet voor werk kan ik ontspannen en open gedachten en inzichten laten opkomen en bekijken. Ik heb toch niets beters te doen.

En ik zie na een poosje mijmeren ineens hoe je gevangen kunt zitten in een patroon. Waarbij de één de ander verantwoordelijk maakt voor zijn of haar gedrag, en andersom. Zo van: ‘Als jij dit doet, doe ik dat. Als jij een fout maakt, reageer ik zo, en dat is dan jouw schuld, want jij maakte die fout.’

Op zich niets nieuws natuurlijk, dat mensen elkaar ‘de schuld’ geven. Maar ik snap ineens dat mijn boosheid, verdriet of verontwaardiging daarover dat systeem dan weer voedt. Het in stand houdt.

Ik zie ineens voor me hoe je zomaar, ieder moment, uit het patroon kunt stappen. Het duizelt me een beetje. Ik zie voor me wat er dan gebeurt. In plaats van als een pingpongballetje heen en weer te vliegen valt het hele conflict als een natte krant op de grond.

Hmm. Ik moet het even laten bezinken. Maar ik ben benieuwd wat dit gaat opleveren, dit beeld.

Vandaag wil ik contact met mijn kinderen. En ontspanning en licht en lucht. Ik heb er al helemaal zin in.