Toen ik heel jong was, kreeg ik eens een tattoo cadeau voor mijn verjaardag. Ik speelde al zo lang ik me kon herinneren met het idee van prachtige tattoos maar was eigenlijk nog een beetje te bang. Ik zag in een tijdschrift een zonnetje en was verkocht. Het was ook wel veilig, zo’n schattig klein zonnetje en ik wilde ‘m heel graag. Maar de tattoo artist vond het wat minder. Hij verzuchtte toen hij het zag: ‘Ik heb deze de afgelopen weken misschien al wel 50 keer gedaan. Allemaal vrouwen ook.’ Jeetje. Ik schaamde me eigenlijk omdat dat zonnetje blijkbaar heel banaal en onorigineel was. Maar ik deed het toch, en met elke prik van de naald voelde ik een scherpe steek van ‘dit-doe-ik-nooit-meer’.

Niet dat ik spijt had van dat zonnetje op mijn schouder. Ik hield van dat zonnetje. Maar het was voor mij zo klaar als een klontje dat als ik ooit zou besluiten om een andere tatoeage te nemen, deze helemaal alleen van mij zou zijn. Het voelde gewoon te raar, die vreemde band tussen mij en die +50 andere vrouwen, waarop deze man met tegenzin zijn beeld op had gezet.

Vijf jaar geleden voelde ik me sterk en krachtig. Na een lange periode van me juist klein, onbelangrijk en machteloos gevoeld te hebben, was ik opgekrabbeld. Ik had juist ontdekt hoe ik naar binnen kon gaan en me gewoon kon… verbinden. Het voelde op de een of andere manier altijd heel licht en helder en goud, en ik begon wat ik zag of voelde te vertalen in beelden. Gewoon krabbeltjes, in een notitieboekje, heel relaxed en los. Met mijn hoofd half op die andere plaats, en mijn hand die een beetje als vanzelf bewoog. Met mijn ogen die helemaal niet zagen wat ik aan het doen was en mijn hart open.

Op een dag begon ik te tekenen en ik kon niet stoppen. Het beeld dat door mijn bloed vanuit mijn hart op het papier stroomde, moest worden geboren.

Nadien was ik een beetje onder de indruk. Ik wist dat ik het beeld wat was ontstaan ooit als tatoeage zou krijgen, maar wanneer dan, dat wist ik niet. Op dat moment in elk geval niet, dat voelde ik heel duidelijk. Ik was er niet klaar voor.

Twee jaar later, toen ik inmiddels veel werkte met mijn Future Self, begon ik mezelf te zien met dat beeld op mijn arm. Nu vraag je je misschien af wat dat is, werken met je Future Self. Het betekent dat je jouw zelf uit jouw toekomst ontmoet. Zo krijg je informatie en energie om naar die toekomst toe te leven met zo min mogelijk blokkades en gedoe. Jouw toekomstige zelf heeft natuurlijk al die info al snap je? En weet welke stappen effectief zijn. Het is leuk en makkelijk om te doen en als je het eenmaal hebt geleerd kun je het eenvoudig zelf. Goed, ik zag mezelf dus steeds en hoewel ik mijn tattoo heel graag aan de binnenkant van mijn linkerarm wilde, bleef ik ‘m steeds maar aan de rechterkant zien. Ik probeerde dat met pure wilskracht te veranderen, maar dat werkte niet. Uiteindelijk vroeg ik mezelf maar gewoon tijdens een meditatie wat nou het meest passend was en dat antwoord kwam heel duidelijk: rechts dus. Daarna voelde ik ook geen twijfel meer, het was gewoon precies goed zo.

Ik heb op internet gezocht en een geweldige tattoo artist gevonden waarvan ik wist dat hij het moest doen. Zelf hou ik heel erg van dotwork, dan heb je geen lijnen maar heel veel hele kleine puntjes. Zo wordt een beeld dan opgebouwd. Het is zachter en het loopt ook niet zo snel vol of uit. Ik reed naar de kust en toen hij klaar was, leek het net alsof die tattoo daar altijd al had gezeten. Ken je die filmpjes waarin twee dingen samenvloeien en in elkaar morphen? Daar leek het op. Alsof de ‘ik’ zonder de tatoeage samensmolt met de ‘ik’ die hem wel had, en toen was hij er altijd geweest. Het voelde volkomen natuurlijk en normaal en ik heb nooit spijt gehad. Het voelde als de bedoeling.

Later keek ik terug naar alles wat ik allemaal had gedaan om die tattoo en de plaats waar hij moest komen zo helder te krijgen, het hele proces. En ik besloot dat alles in dit programma van 7 weken te stoppen. Omdat ik er zelf superveel plezier aan heb beleefd en het supermooi is je eigen unieke beeld te hebben.