Ok. Vandaag begint het dan. Ik heb fanatiek en vol verwachting de wekker om 6 uur gezet. Over een uur komen de kinderen uit bed en ik wil ongestoord starten. Ik doe de oefening om in balans te komen en me goed te aarden. Na een paar minuten voel ik me rustig worden en zak ik in mezelf. Lekker hoor. Maar al gauw vallen mijn ogen dicht en voel ik dat ik niet zozeer in mezelf zak maar in slaap. Ahum. Dat is niet de bedoeling. Ik richt me op mijn hart en adem in. Alsof je je hart opblaast, als een ballonnetje. Fijn gevoel is dat. Op elke uitademing laat ik dat gevoel door mijn hele lijf gaan. Ik ben er weer bij.

Mijn focus vandaag is rust en balans, het is hectisch geweest. Ik verlang naar een onderhuidse zoem van welbevindennnn…

Dat betekent praktisch: huis opruimen, schoonmaken, stofzuigen. Rust in mijn ruimte geeft rust in mijn hoofd. Veel water drinken. En extra aandacht voor mijn zoon, die het even nodig heeft. Ook de keuze van muziek vandaag doet mee: Snatam Kaur. Haar mooie lieve stem is zo licht. Fijn. Als ik aan mezelf vraag wat ik nodig heb krijg ik als antwoord: zorg voor mij. Ik vraag hoe en krijg als antwoord: ‘Rust. Maar speels: je houd van blijheid.’ Aja!

Dat vergeet ik soms. Spelen.

Ik werd wakker vlak voor de wekker ging. Blijkbaar heb ik me er al op ingesteld. Mooi! Ik heb een hekel aan het geluid van mijn wekker.

Aarden&Balans gaat lekker, ik heb er duidelijk zin in! Binnen een paar minuten voel ik me supergoed. Ik zie een beeld van mezelf op een heuvel en zie hoe alle energie die daar te vinden is naar me toe trekt. Ik kan het zo inademen. Heel fijn. Al gauw wordt me duidelijk: aarde, water, vuur en lucht. Daar gaat het vandaag om. Nog nooit mee gewerkt en nog nooit iets mee gedaan maar hey, voor alles een eerste keer en het voelt fantastisch.

Het volgende wat ik voel is het zicht, het uitzicht. Ik realiseer me dat ik de laatste tijd vooral bezig was met wat ik (nog) wilde doen, en veel minder met waar ik heen wil. Wie ik wil zijn. Wat ik wil zijn.

Dus meer vanuit ‘wat is er nog niet goed en wat ga ik daar aan doen’ dan vanuit ‘wat is mijn droom en hoe ga ik daar heen’. Een enorm verschil van zijn.

Het liedje van Natasha Bedingfield speelt steeds door mijn hoofd:

Release your inner visions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins

Ik krijg er steeds tranen van in mijn ogen. Blije tranen. En ik schilder in mijn hoofd een schilderij waarin ik mezelf zie als groot, licht, vol plezier en blijheid, in mijn kracht en anderen helpend in hun kracht te staan, verbonden met mezelf en de wereld om me heen. Eerst de grote lijnen en daarna de details: ja, ik wil zo wonen dat er ruimte is voor mij en mijn jongens. Ja, ik wil trainingen geven, lezingen, workshops, zoveel mogelijk verschillende opwindende uitdrukkingen van wat ik graag doe. Ja, ik wil reizen, avonturen beleven, genieten. Ja, ik wil boeken schrijven en manieren creëren, steeds meer en meer en meer vrijheid scheppen, voor mezelf en iedereen. Whiehiew!

En als een bommetje valt het inzicht: ik kan het allemaal zelf.

Ik bedoel niet, dat ik anderen niet nodig heb, no way. Ik hou van verbinden en delen en samen. Nee, ik bedoel: ik hoef nergens op te wachten, nergens toestemming voor te hebben, niemand hoeft het voor mij te doen. Ik ben vrij mijn eigen beslissingen te nemen en te doen wat voor mij goed voelt.

Ik snap ineens ook: die vrijheid is er nooit níet geweest. Maar er was wel een tijd waarin ik er niet in geloofde. En gelukkig is die tijd nu voorbij.

De hele dag blijft dit inzicht bij me en voelt het alsof er spannende opwindende dingen staan te gebeuren. Intens!

Ik wilde eens heel graag weten wat het verschil was tussen aan de ene kant focus leggen op dat wat goed voelt en aan de andere kant echt zijn. Ik wilde het verschil snappen tussen wanneer ik me richt op positieve en fijne dingen in mijn leven en wanneer ik de zaken waarvan ik verdrietig of boos of bang werd negeer of misschien zelfs onderdruk.

Dus stelde ik deze vraag aan een bijzondere en wijze man. Dat had natuurlijk ook een vrouw kunnen zijn, maar toevallig was dit een meneer waarmee ik al jaren werk en die mij al vaak op het juiste moment de juiste dingen heeft gezegd.

Het antwoord wat ik kreeg was even simpel als duidelijk als onthullend. En het ging als volgt:

Stel je voor, in jou zit een kast met een deur. In deze kast zit troep, zoals dat gaat in een kast. Er wordt van alles en nog wat in gestopt, kapot, onbruikbaar of enorm uit de tijd. Het kan nog niet weg maar je kijkt er ook niet meer naar. Je weet niet wat je ermee moet en dan is een kast met deur wel handig: lekker opgeruimd en uit het zicht. Niets mis mee, ook. Maar dan springt de deur open. Je doet hem weer dicht. Hij gaat weer open. Je doet hem weer dicht. Open, weer dicht. Kijk. Nu verandert de zaak. De openspringende deur vraagt steeds opnieuw aandacht. De kast zit misschien te vol, of er zit iets in wat er uit moet, of de deur is kapot, maakt niet uit wat de reden is, in elk geval kost het ineens energie die deur dicht te houden. En dat is het moment er naar te kijken.

Nou heb ik een groot deel van mijn leven ‘kijken naar dat wat goed voelt’ en ‘focus leggen op wat wél werkt’ verward met ‘de kastdeur uit alle macht en tot uitputting toe dichthouden’.

Dus het was nogal wat, dit inzicht. En het was het begin van een periode van opruimen en schoonmaken en weggooien en loslaten.

Op deze dag, vandaag, herinner ik me weer dat gesprek. Ik realiseer me hoe ver ik ben gekomen, van hoe ver ook. Mijn focus van vandaag ligt op blijheid om alles wat al gebeurd en veranderd en verschoven is. Op de zon die naar binnen kan schijnen.

Vandaag voel ik me dankbaar.

Moeizaam. Zo voelt het vandaag. Het is lastig mijn aandacht bij het proces te houden, lastig te blijven zitten, lastig het gewoon te doen. Ik dwaal af en denk aan boodschappen en wassen draaien. Ik merk dat ik er geïrriteerd en boos van wordt. Ineens is het heel makkelijk alles en iedereen buiten mezelf de schuld te geven van dit rotgevoel: het is te druk, ik moet te veel doen, aan te veel dingen denken. En dan ga ik hier zeker een beetje zitten mediteren! Ik zou beter iets kunnen DOEN!

Maar ik merk ook iets anders, een gevoel van ‘trap er niet in’. Ik realiseer me dat ik wordt geconfronteerd met een patroon.

Wanneer ik tijd en ruimte neem voor mezelf wordt ik onrustig.

Langzaam ontstaat er onderscheid tussen de drang van ‘ Ik moet iets doen!’ en het diepere besef ‘Dit is de onrust die naar boven komt omdat je eindelijk naar binnen gaat en naar jezelf luistert…’. Ik kan kiezen: welke van de twee geloof ik? Waardoor laat ik me leiden? Aangezien optie nummer één tot op heden niets heeft opgeleverd ga ik voor optie nummer twee. Een nieuwe keuze! Het maakt dat ik me een beetje dapper voel.

En eerst is het maken van die keuze nog fel, stevig, stampvoetend, gebaseerd op wilskracht en vastberadenheid. Maar terwijl ik mijn hart weer terugvind, erin adem en erin wegzak ontspant mijn lijf, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en wordt de keuze zacht, warm en weldadig.

Met de focus op de nieuwe keuze komt het antwoord op de vraag ‘Wat heb je nodig?’ niet als verrassing:

‘Neem je ruimte in vandaag. Kies bewust voor voelen wat je voelt en laat dat er dan gewoon zijn.

Het geeft niet als je boosheid of verdriet of angst voelt. Vlucht niet weg in afleiding door van alles te gaan doen, blijf erbij, blijf bij jou.’

Het is het uitproberen waard.

Het naar boven laten komen van de emoties die ik lang heb weggedrukt heeft heel wat gevolgen. Er is een enorme razernij in mij losgebarsten Geen wonder dat ik zo mijn best deed dat te onderdrukken! Het allemaal alsnog voelen is niet echt fijn.

Door alles heen heb ik het diepe besef dat het van wezenlijk belang is wat er gebeurt. Dat helpt.

Ik zie een pingpongballetje in het water voor me, wat steeds naar beneden wordt geduwd. Als het de kans krijgt springt het vol kracht weer naar boven. En alles wordt nat. Zo is het ook met al die boosheid. Door het maar te onderdrukken komt het soms explosief naar boven en wordt alles om me heen geraakt door het gespetter.

Bij die razernij hoort ook angst. Sterker nog, ik zie duidelijk dat het voortkomt uit de angst. Als je steeds maar bang bent te voelen dat je boos bent voel je je machteloos. En machteloos in combinatie met boos maakt razend. Grrr…

Voordat ik aan deze 40 dagen begon heb ik het boek ‘The Recovery of Your Inner Child’ gelezen en ermee gewerkt. Het is geschreven door Lucia Capacchione, PH.D. In dit boek leer je hoe je contact kunt maken met je innerlijke kind om verborgen en onderdrukte emoties op te ruimen door er alsnog aandacht aan te geven. Het doorwerken van dit boek heeft zo enorm veel opgeleverd voor mij dat ik het iedereen aanraad.

Zoals op de achterkant staat: ’ Healing our inner child is a major part of our recovery. Love yourself enough to recover from the past.’

De focus van vandaag ligt op goed zorgen voor mezelf en mijn innerlijke kind. Troosten en liefde geven. En in gesprek gaan, of liever gezegd: heel goed luisteren.

Wanneer ik vraag wat nodig is komen er woorden als ‘veiligheid’, ‘liefde’, ‘warmte’, rust’, ‘stilte’ en ‘verbinding’ naar boven. Ok, dat wordt een dagje sauna! Ik zeg al mijn afspraken af en reserveer een plekje. Doorhollen nu zou echt niet wijs zijn.

Tijd voor mij.

Als ik de Aarde&Balans-oefening doe lijkt het net of er een roze glitterwolk door me heen trekt van beneden naar boven. Ik voel me verrast. Het is zo licht ineens, na de donkerte van gisteren.

De oefening neemt een heel eigen wending en ik vind mezelf op een bergtop met weids uitzicht. Achter me staat een versie van mij die in plaats van boos juist groots en goud en licht is. Wauw. Dat is het enige wat ik kan denken, terwijl ik voel hoe ik mijn armen uitspreid en mijn gezicht naar het zonlicht wendt. Dat is nog eens wat anders. Gek genoeg is een stukje van mij zich ervan bewust dat het wel redelijk bizar is, dit.

En tegelijkertijd zo logisch.

Natuurlijk zijn er naast de boze en verdrietige stukken de heel erg mooie, blije, wijze stukken. Het lijkt erop dat vandaag de dag is dáár contact mee te maken.

Ik voel hoe de energie van de aarde aan de ene kant en die van de lucht aan de andere kant samenkomen in mijn hart. Ik voel me kalm, groots, helder, open. Volledig verbonden met mezelf en al wat is.

WAUW

Als ik langzaam terug kom en mijn ogen open doe voel ik de focus zich al aandienen: vandaag worden er dingen in gang gezet! Creëren!

En op de vraag wat ik nodig heb voel ik direct: verbinding. Sta goed in verbinding met al jouw talenten en eigenschappen en wijsheid. Okay!

Barstend van energie begin ik de dag.

Mijn hoofd zit propvol met duizenden gedachten. Die allemaal tegelijk gehoord willen worden. En liefst vaker dan één keer. Terwijl ik probeer te aarden voel ik me enigszins hopeloos: met geen mogelijkheid krijg ik mijn aandacht naar beneden. Mijn hoofd voelt zwaar.

Ik stel mezelf de vraag: wat kan ik doen? En ik hoor een liedje in mijn hoofd:

het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is

Het klinkt zo grappig dat ik er om moet lachen, en ik besluit meteen om dan maar alle gedachten los te laten die me proberen te vertellen dat het anders moet, want anders.. Want anders wat? Helemaal niks.

Focus van de dag: loslaten wat moet, wat anders moet, wat ook nog moet.

Vandaag hou ik mezelf vast, de hele dag. Ik zeg tegen mezelf: ‘Kom maar. Ik ben er voor jou. Rust maar uit, even in mijn armen. Alles is goed. Je bent op tijd. Je doet het goed.’

HETISZOALSHETISZOALSHETISZOALSHETIS

Gisteravond heb ik een sessie gehad met mijn holistisch energetisch healer.

Dat is een hele mond vol, maar het komt er gewoon op neer dat hij met me meekijkt naar waar ik mezelf blokkeer en vervolgens ruimen we dat dan op. Loslaten dus weer! En ik begin mezelf echt te verheugen over de prachtige flow die er ontstaat in het proces waarin ik me bevind. Alles sluit zo mooi op elkaar aan. Het heeft een logische schoonheid waarvan ik ontroerd raak.

Mijn grootste stremming zat ‘m in de zorgen die ik me maakte over mijn kinderen. Dat kost blijkbaar nogal wat energie. En als je me had gevraagd: ‘Maak jij je veel zorgen over je kinderen?’ had ik verbaasd geroepen: ‘Nee joh! Die doen het hartstikke goed!’.

Maar ik deed het wel. Ik wilde ze het liefst ongeschonden door het leven loodsen.

Hoezo, vallen en opstaan?? Vallen doet pijn! Ik wilde ze, bovenal, behoeden voor de pijn die ik zelf als kind heb gevoeld. Voor de eenzaamheid, het niet snappen hoe het werkt, niet weten wat je moet doen om aardig, goed, genoeg te zijn.

En ik realiseerde me: zorgen voor de ander ontneemt de ander het proces. Oftewel, als ik mijn kinderen steeds probeer te behoeden voor nare ervaringen kunnen ze nooit hun eigen pad ontdekken. Ok. Even slikken, maar ik snap ‘m wel.

Het belangrijkste focuspunt vanaf nu is niet meer te ‘behoeden voor‘ maar sterk te maken zodat ze zélf keuzes kunnen maken die bij hen passen. Kennis en vaardigheden te helpen ontwikkelen zodat ze met elke situatie om kunnen gaan. Zodat ze kracht in hun ZELF vinden en niet afhankelijk zijn van de mensen om hen heen, de omstandigheden, gebeurtenissen, situaties.

Ze helpen in die eigen kracht te staan, vol vertrouwen en zelfliefde, vol innerlijk weten en intuïtie, vol levenslust en plezier.

Vandaag blijkt dat het ook komkommertijd kan zijn tijdens een proces. Na de afgelopen dagen van de ene verbazing in de andere te zijn gevallen, van het ene mooie inzicht tot het andere te zijn gekomen en diepe dalen en grote hoogtes te hebben ervaren (zijn het écht nog maar 8 dagen geweest?!) gebeurt er weinig. Ik ben een beetje plat, een beetje slap, een beetje zo van ach ja, het zal allemaal wel.

Het is een dag van integratie.

Als je grote stappen maakt heb je enig moment tijd nodig alles te integreren. Je kunt niet door blijven gaan met leren en ervaren en meemaken, nee, er komt een moment van stil. Stil in jezelf, stil om je heen, stil in het proces. Stilstaan, zo voelt het meer, maar dat is illusie.

Zonder de stilte integreer je niets en maak je het dus ook niet eigen, van jou, wezenlijk onderdeel van wie je bent. Dus de stilte is juist in zichzelf een grote stap voorwaarts.

Het is de kunst op zo’n dag helemaal niets te doen. Ergens denk ik: dat kan niet. En dat is vaak ook zo, zeker met een gezin, werk, verplichtingen. Maar dan zo min mogelijk.

Ik geef vandaag een training dus niks doen is er niet bij en neem me voor in elk geval zoveel mogelijk in mijn hart te zijn. Dat voelt dan nog het meest stil.

Aarden is nog steeds moeilijk en ik heb geen zin er mijn best voor te doen. Op zich een hele winst, dacht ik zo. Maar ik blijf wel zitten, het hele uur dat ik ervoor heb uitgetrokken, en mijn gedachten trekken me langzaam maar zeker naar een conflict wat ik heb gehad met iemand in mijn naaste omgeving. En omdat ik niet mijn best doe en niet probeer en er niet voor werk kan ik ontspannen en open gedachten en inzichten laten opkomen en bekijken. Ik heb toch niets beters te doen.

En ik zie na een poosje mijmeren ineens hoe je gevangen kunt zitten in een patroon. Waarbij de één de ander verantwoordelijk maakt voor zijn of haar gedrag, en andersom. Zo van: ‘Als jij dit doet, doe ik dat. Als jij een fout maakt, reageer ik zo, en dat is dan jouw schuld, want jij maakte die fout.’

Op zich niets nieuws natuurlijk, dat mensen elkaar ‘de schuld’ geven. Maar ik snap ineens dat mijn boosheid, verdriet of verontwaardiging daarover dat systeem dan weer voedt. Het in stand houdt.

Ik zie ineens voor me hoe je zomaar, ieder moment, uit het patroon kunt stappen. Het duizelt me een beetje. Ik zie voor me wat er dan gebeurt. In plaats van als een pingpongballetje heen en weer te vliegen valt het hele conflict als een natte krant op de grond.

Hmm. Ik moet het even laten bezinken. Maar ik ben benieuwd wat dit gaat opleveren, dit beeld.

Vandaag wil ik contact met mijn kinderen. En ontspanning en licht en lucht. Ik heb er al helemaal zin in.

Ik wordt wakker en ga zitten. Helemaal gewend. Ik moet lachen omdat het zo automatisch gaat. De eerste tien dagen zijn voorbij. Ik check in mezelf of ik blij ben dit te doen en ik heb de vraag nog niet gesteld of ik voel een overweldigend JA! Ik ben blij met alles wat is gebeurd en benieuwd naar wat nog gaat komen.

Terwijl ik zit en voel komt er het een en ander aan schuldgevoel naar boven drijven. Al die inzichten maken natuurlijk ook meteen duidelijk waar ik zelf dan behoorlijk de plank heb misgeslagen. Nu pas merk ik hoeveel impact je kunt hebben… Argh!

Ineens wordt ik wakker. Zelfkritiek. Schuldgevoel. Zelfveroordeling. Nee nee nee nee nee. Dat hadden we niet afgesproken. We gingen meer van mij houden!

Heel beslist neem ik het standpunt in: ik kan het alleen maar NU anders doen, in dit moment, vanaf dit moment. Het heeft weinig zin mezelf te verwijten wat ik niet wist. Ik schrijf in mijn boekje ‘Dit is heel erg belangrijk’. En dat is het ook.

Het zet me wel aan het denken: wat kan ik nu dan doen? Ik besluit bewust alles terug te nemen wat van mij was, de belasting op anderen terug te nemen en voortaan helemaal zelf mijn zooi op te ruimen.

Ik neem alles terug wat van mij is.

Als een feestje zo heerlijk is de meditatie van vandaag. Het niet-kunnen-aarden-probleem van de afgelopen dagen is niet aan de orde: ik zit er meteen in en voel me fantastisch. Er ontstaat een verdieping van de Aarden&Balans-oefening. Een hele bijzondere, mooie en fijne verdieping die me zomaar overkomt. Als een herboren persoontje kom ik er uit. Ik ben benieuwd wat het voor jou betekent en beschrijf het verder op!

Terwijl ik nageniet weet ik: vandaag volg ik mijn HART.

En, zo besluit ik, lekker eten en drinken vandaag. Iets leuks doen. Lachen, stoeien, spelen. Het voelt alsof ik iets te vieren heb! Joehoe!

Deze dag staat in het teken van vertrouwen en trouw zijn. Nauw verweven, die twee. Na de ervaring van gisteren is het duidelijk nodig daarin een flinke stap te zetten. Logisch ook: als je eenmaal uit je schaaltje bent gekropen kun je er niet meer in terug en horen er nieuwe keuzes gemaakt te worden.

Een film van momenten waarin ik mezelf in de steek liet trekt aan me voorbij. Ik zie mezelf relaties aangaan, in situaties stappen, verplichtingen aangaan terwijl ik tegelijkertijd heel goed voel dat iets in mezelf het he-le-maal niet ziet zitten.

Ik zie mezelf in tal van situaties mee blijven denken, mee blijven praten en mee blijven doen terwijl alles van binnen roept: wegwezen!

Ik heb eens met een vriend een gesprek gevoerd over wat maakt, dat we wanneer iets niet fijn voelt, we het toch blijven doen. Onze conclusie was toen dat we gewoon aardig gevonden wilden worden. Dat wil ik nog steeds en daar is ook niets mis mee. Maar als je jezelf ervoor in de steek laat ben je behoorlijk ondermijnend bezig. Als aardig gevonden worden niet is om wie je bent maar om wat je doet, voor een ander, klopt er iets niet.

Wat nou als ik een manier vind wél trouw te zijn aan mezelf? Gewoon te luisteren naar mij? In plaats van aardig gevonden worden door een ander heel erg aardig gevonden worden door mezelf?

En dan het vertrouwen hebben dat het allemaal wel goed komt.

Ik wordt heel erg blij wakker omdat ik gisteren voor ik ging slapen mijn boekje nog eens doorbladerde. Het was fijn terug te kijken en te lezen van waar ik kom. En het voelt vandaag ook fijn vooruit te kijken en neer te zetten waar ik wil zijn. Tijdens de oefening Aarden&Balans voel ik een enorme zin in de toekomst opborrelen. Maar vooral zin om daar zelf vorm aan te geven.

Terugblik, vooruitblik.

Vandaag denk ik na over wat ik na het breken met allerlei patronen en structuren dan wél wil. Wat dan wel!

Ik neem heel veel tijd voor ‘Zou het niet leuk zijn als’ en bedenk de meest extravagante scenario’s waarin alles perfect, geweldig, gloeiend van geluk is. Ik heb er zo’n lol in dat ik te lang doorga en daarna moet haasten om de jongens op tijd op school te krijgen, maar het was het dubbel en dwars waard.

Ik voel me bevrijd en vrij, alsof de toekomst helemaal open ligt. En dat is ook zo. Dat vergeten we soms, maar als je kijkt naar wat we allemaal al hebben gecreëerd in de jaren dat we hebben geleefd is er werkelijk geen belemmering die lijn door te zetten en er een feest van te maken.

Vandaag hang ik de slingers en ballonnen vast op!

Ik wordt heel erg blij wakker omdat ik gisteren voor ik ging slapen mijn boekje nog eens doorbladerde. Het was fijn terug te kijken en te lezen van waar ik kom. En het voelt vandaag ook fijn vooruit te kijken en neer te zetten waar ik wil zijn. Tijdens de oefening Aarden&Balans voel ik een enorme zin in de toekomst opborrelen. Maar vooral zin om daar zelf vorm aan te geven.

Terugblik, vooruitblik.

Vandaag denk ik na over wat ik na het breken met allerlei patronen en structuren dan wél wil. Wat dan wel!

Ik neem heel veel tijd voor ‘Zou het niet leuk zijn als’ en bedenk de meest extravagante scenario’s waarin alles perfect, geweldig, gloeiend van geluk is. Ik heb er zo’n lol in dat ik te lang doorga en daarna moet haasten om de jongens op tijd op school te krijgen, maar het was het dubbel en dwars waard.

Ik voel me bevrijd en vrij, alsof de toekomst helemaal open ligt. En dat is ook zo. Dat vergeten we soms, maar als je kijkt naar wat we allemaal al hebben gecreëerd in de jaren dat we hebben geleefd is er werkelijk geen belemmering die lijn door te zetten en er een feest van te maken.

Vandaag hang ik de slingers en ballonnen vast op!

Deze dag is het me niet gelukt om ook maar één van de onderdelen uit te voeren. Ik werd wakker, ging zitten en viel prompt weer in slaap. Maar zo terugkijkend op vandaag heb ik wel een inzicht gehad waardoor er weer wat stukjes op hun plaats vallen.

OK, boos, geïrriteerd, boos, wanhopig, machteloos, woedend.

In het midden van de cirkel ben je OK. Comfortabel, op je gemak. Alles is goed. Maar we zijn niet alleen op de wereld en er zijn allerlei mensen om ons heen waarmee we allerlei soorten relaties hebben. En in de relatie met die ander kan het zo voorkomen, dat er over jouw grens wordt gegaan.

Wanneer je dat toelaat, wordt je geïrriteerd. Als het dan nog verder gaat wordt je boos, dan wanhopig, je voelt je vervolgens machteloos en we hadden al gezien dat boos en machteloos samen woedend wordt. Razend zelfs!

Hoe meer je over je grens laat gaan, hoe meer het gevolg ervan bij jou ligt. Met andere woorden: hoe verder je het laat komen, hoe meer last je ervan hebt.

De kunst is dan ook, ervoor te zorgen dat je OK blijft. En jezelf steeds af te vragen wat daarvoor nodig is. Daarover eerlijk en open in gesprek te gaan met jezelf. En wat je daarin ontdekt eerlijk en open te delen met de ander. Nou geven we heel makkelijk iemand anders de schuld van het ‘over de grens gaan’. Maar in feite zijn we daar zelf bij.

Alleen ik ben verantwoordelijk voor het bewaken van mijn grens.

Ja! Schrijf ik in mijn boekje. Ja, er beginnen bijzondere dingen te gebeuren. Ten eerste voel ik me nu al een totaal ander mens. Het lijkt net, alsof ik door dit proces een heleboel dingen die ik wel wist naar boven haal, me zelf er bewust van maak, waardoor ik er ook echt iets mee kán in mijn dagelijks leven.

Hiervoor had ik meer een gevoel van ach, dat kan allemaal wel zo zijn maar nu weer over tot de orde van de dag. Terwijl de kennis en het weten en de inzichten zich nu een weg in mijn dagelijkse realiteit banen. Schrijven helpt. Je eigen proces volgen ook.

Ten tweede merk ik dat het ook andersom werkt: ik sta niet alleen zelf anders in mijn omgeving, maar mijn omgeving staat anders in verhouding tot mij! Er wordt anders gereageerd, ik kom andere mensen tegen, ik kom in andere situaties terecht. Spannend hoor.

Echte verandering begint in jezelf.

Dat hoor je vaak, maar krijgt een heel andere lading nu. Ik zie het letterlijk in plaats van abstract/spiritueel. Veel leuker zo!

Ik sta in een bus en ben mijn kind kwijt. Wanhopig kijk ik om me heen. Ik probeer mensen aan te kijken, in hun ogen te lezen of ze hem hebben gezien, weten waar hij is, maar iedereen ontwijkt mijn blik, wendt zich af. Er wordt gefluisterd, hier en daar. Ik loop op en neer, onder banken kijkend, uit het raam, weer terug. Zoals dat gaat in een droom herhalen handelingen zich eindeloos, de zoektocht als staat van zijn, de wanhoop permanent, de eenzaamheid geaccepteerd. Ik hoor een vrouw op bitsige roddeltoon zeggen: ‘Ja, dat krijg je ervan hè, ik zeg toch altijd al dat er iets mis is met dat kind.’ Totaal geshockeerd kijk ik in haar richting maar ze kijkt weg. Ik ken haar helemaal niet en weet, dat ze mij ook niet kent. Of mijn kind. Ik zeg niks. Ik kan niets zeggen.

Als ik wakker wordt speelt er steeds door mijn hoofd: ik zei niks. Waarom zei ik niks? Ik kon gewoon echt niets zeggen.

Hoe vaak zeg ik niets? Hoe vaak laat ik het zitten? Zeg ik niet wat ik echt ergens van vind of echt bedoel? Zie? Omdat ik denk dat het geen zin heeft? De woorden er niet uit krijg? Mijn conclusie is: vaak.

Hoe harder ik wordt geraakt, hoe stiller het wordt.

Expressie heeft vele facetten. Naast spreken kun je in allerlei vormen uitdrukking geven aan wie je bent. Dansen, schilderen of tekenen, door muziek. Ik kan wel honderden manieren bedenken, allemaal waardevol.

In relatie met anderen zorgt taal kunnen geven aan wat je denkt, voelt en beleeft voor de bevrijding van MIJ in de wereld.

Het zorgt ervoor, dat het imploderende gevoel van inslikken, je mond houden, zwijgen, wordt omgezet in het op de wereld neerzetten van wie ik ben. En de wereld is veel mooier met mij!

Woorden kunnen mijn binnen naar buiten brengen.

Ik heb vannacht alweer zo’n gedetailleerde, duidelijke droom gehad. Toen ik wakker werd was ‘ie nog zo klaar als een klontje dus ik ga vol zin zitten om te mediteren. Laat maar komen die inzichten!

Ik doe de Aarde&Balans-oefening en voel hoe ik direct door ga met het beschouwen van mijn droom. Ik vraag mezelf: Wat is nou de kern?

Ik zag, in mijn droom, mensen veel moeite doen iets voor elkaar te krijgen. Ik zag de paniek en de stress en dat het ineens, zonder dat ze er iets aan konden doen, toch nog mis ging.

Ik zag ook dat het uiteindelijk, door iets heel simpels, iets waarop ze geen enkele invloed hadden, toch nog goed kwam.

Ik hoorde in mijn hoofd de woorden: And so it is.

En ik denk: Aha! Zo is het dus! Het is niet nodig er hard voor te werken, te ploeteren, stress en paniek te voelen. Zaken hebben hun verloop. Gewoon doen wat nodig is, is goed genoeg. Ik ben goed genoeg.

Ik zie ook dat ik in de loop der jaren iets heel anders ben gaan geloven: als ik maar hard werk en mijn best doe, dan ben ik goed. Dan voldoe ik. Aan wat is niet duidelijk, maar dat het héél belangrijk is wel. Alsof er een almachtige puntenteller bij zit te houden hoe goed ik mijn best wel niet doe, en alleen bij elke ronde een score van 200% ben ik iets waard. Zoiets.

Er hard voor werken en je best doen. Of gewoon nu al goed genoeg zijn. Ik weet al welke ik kies.

Wiehieuw! Op de helft. En ik voel me al veel en veel beter dan voor ik begon. Tijdens de oefeningen die ik doorloop voel ik me zo verbonden met wat ik aan het doen ben, ik kan er wel om huilen.

Vandaag is zelfveroordeling aan de beurt. Dat zit zo: soms moet ik een belangrijke en levensbepalende beslissing nemen en weet ik intuïtief precies wat ik moet doen, maar dan durf ik niet. Dan wordt ik bang en daardoor heel boos, en ik doe net alsof dat op iemand anders is.

Maar stiekem weet ik beter: ik veroordeel mezelf omdat ik niet de keuze maak waarvan ik weet dat ik hem uiteindelijk tóch zal maken.

En het is een bijzonder fenomeen, want ik weet dan ook al, dat het me een hoop ellende zou besparen als ik meteen mijn intuïtie zou volgen. Ik zie de gevolgen en ik zie wat het zou betekenen. En toch.

En toch is het ok. Ik hoef ook daaraan niets te veranderen. So what dat ik niet durf? So what dat ik mijn intuïtie niet volg?

Ik stel hardop voor me uit:

‘Ik laat nu los dat ik alles direct goed moet doen. Ik ben helemaal ok, ook als ik nog niet durf. Dat komt vanzelf! Ik geef mezelf de ruimte hierin te groeien en er steeds beter en beter in te worden.’

Er schiet door me heen, aha. Dat krijg je met die perfectionisten. Die denken dat ze alles in één keer goed moeten doen, moeten kunnen, moeten leven. Die geven zich geen ruimte te groeien en ontdekken en vallen en opstaan. Ik vraag me af: hoe verhoudt zich dat tot elkaar, van jezelf houden en perfectionisme? Leven en leren zijn synoniem, en toch vind ik blijkbaar dat ik alles meteen moet kunnen.

Nee, zelfliefde is dat niet. Jezelf onder druk zetten is dat wel.

Dus pardoes neem ik het besluit: vandaag doe ik alleen wat ik leuk vind, en oefen ik imperfectie.

Terwijl ik wakker word verschijnt er een glimlach op mijn snoet: ik weet niet waarom, maar er komen allerlei herinneringen naar boven van mij met mijn kinderen. Liefdevolle, fijne dingen.

Ik laat mijn gedachten verder glijden door de jaren heen en zie waar ik, als moeder, mijn macht weggaf. Waar ik wanhopig of bang was, waar ik beperkte en beknotte in plaats van ruimte te geven en te helpen bloeien.

En in plaats van schuldgevoel en verdriet, voel ik in mezelf de kracht om in mijn kracht te staan.

Ik schrijf in mijn boekje een brief aan mijn zonen terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik schrijf over liefde en blijdschap en geluk. Ik schrijf over nu en de toekomst en over weten wat waar en goed is voor jezelf, en ik schrijf over vertrouwen.

Soms zijn er van die momenten, dan is even alles goed. Alles hier en nu. Alles op z’n plek.

Terwijl ik rechtop ga zitten om te beginnen vanmorgen kan ik mijn hart voelen kloppen in mijn bijholtes.. Hmm. Hoe interessant ik zoiets ook vind (altijd al gefascineerd geweest door biologie), het is niet heel gezond lijkt me. Met een duf hoofd kijk ik om me heen en laat ik langzaam tot me doordringen: snipverkouden. Ziekig.

Ik denk na over de dag en besef dat het druk is. Superdruk. Ok. En vervolgens realiseer ik me: dat het druk en hectisch is, wil niet zeggen dat ik me zo hoef te vóelen.

Ja. Dat besluit voelt goed zeg. Ik maak zelf wel uit hoe ik me voel!

Dus alsnog begin ik mijn proces, doe de oefeningen en gaat het binnen een uur stukken beter. Zeker, mijn hoofd klopt nog steeds maar het voelt anders, minder aanwezig en al helemaal niet als bepalend voor mijn dag. En denk nou niet dat ik keihard mijn lijf negeer en over mijn grenzen ga, nee, juist niet:

Mijn focus ligt op goed zorgen voor mezelf en alles gewoon een tandje lager.

Als ik vraag wat ik nodig heb krijg ik duidelijk de opdracht: hou me warm, geef me warm drinken en een dutje tussendoor. En dat doe ik dan ook.

En ik denk: ook al voel ik me niet lekker, er gaan vást hele mooie dingen gebeuren!

Vandaag ontdek ik: er zit een verschil tussen aangeven wat je nodig hebt of waar je een probleem mee hebt en verwachten dat iemand anders jouw problemen  of nood oplost. Ik heb daar altijd veel moeite mee gehad: ik haalde ze door elkaar.

Meestal verdwaalde ik in een verwarrende mix van ideeën en emoties: ik schaamde me ervoor dat ik überhaupt een probleem of iets nodig had, dat ik er aandacht op zou richten, dat ik daarmee ruimte in zou nemen, dat ik ook een ander zijn of haar ruimte in zou nemen, en áls ik dan mijn hart had uitgestort vond en voelde ik dat ik de ander teveel belast had, te veel energie had gekost, gewoon veel te veel was geweest.

Uiteindelijk koos ik er maar gewoon voor niets te zeggen en redelijk in mijn eentje door te ploeteren.

Maar dat kan ook anders, zie ik vandaag.

In plaats van het uit de weg te gaan kan ik het ook aan gaan.

Ik kan voor mezelf, alsof ik een ontdekkingsreiziger bent in de spelonken van mijn eigen innerlijke wereld, er voor gaan zitten met pen en papier en onderzoeken wat ik nodig hebt. Ik kan heel gericht formuleren en zoeken naar de woorden die het allerbeste passen bij wat ik te zeggen hebt. Ik kan net zo lang doorgaan tot ik helemaal zeker en zelfverzekerd ben dat wat er op papier staat precies is hoe het is, voor mij.

En dan kan ik het delen, echt en oprecht vanuit wie ik ben.

Hoe de ander ermee omgaat, is aan de ander. Dat maakt, als ik precies weet wat ik te zeggen hebt en er voor sta, eigenlijk ook niet eens meer uit.

Ik hebt de ander niet nodig om erkenning te krijgen voor waar ik mee zit. Ik heb het mezelf al gegeven. En geven aan jezelf wat je nodig hebt hoort bij houden van jezelf.

Terwijl ik de oefeningen doe en het proces doorloop ben ik verbaasd over hoe stevig ik me in mijn schoenen voel staan. Ik realiseer me dat waar ik voorheen makkelijker uit mijn evenwicht was, sneller uit balans, eerder werd meegesleurd in drama en hectiek en dagelijkse rompslomp, ik me nu veel makkelijker kan focussen op wat ik zelf wil, wat ik wil voelen, zeggen, hoe ik wil zijn. Wie ik ben.

Het is een stuk makkelijker geworden niet afgeleid te raken door wat er om me heen gebeurt.

Het is een stuk makkelijker in mijn kracht te staan.

Het is een stuk makkelijker mezelf te zijn.

De focus van vandaag: hoe goed kan ik me gedurende deze dag blijven verbinden met mezelf, zonder te worden afgeleid. Zonder afhankelijk te worden van mijn omgeving.

En wat daarvoor nodig is? Geduld! En humor. Want als ik hierin te serieus wordt schiet ik, voor ik het weet, door in het mezelf verwijten als het niet lukt.

Lief zijn voor mezelf.

Moeiteloos en als vanzelf verschuift de focus zich van mij weer naar daar waar ik heen wil. Natuurlijk. Vanuit weten en zijn wie je bent, kun je bewegen naar waar je wilt zijn. Ik begrijp stukken beter waarom ik maar geen handen en voeten kon geven aan wat ik wilde, het niet néér kon zetten, waarom het bleef bij veel ideeën en plannen. Waarom ik er altijd zo veel moeite mee had het ook echt te doen.

Ik had te weinig focus op wie ik was, was te versnipperd, vloeide teveel over in anderen en mijn omgeving. Nu ik mezelf naar me toe heb gehaald, dichter ben geworden en als het ware massa heb gekregen komen mijn plannen weer naar boven en ziet het er meer haalbaar, realistisch uit. Zo werkt dat dus.

Vandaag is een praktijk-dag. Ik leg mijn focus op waar ik heen wil.

En omdat ik al lang geleden geleerd heb dat het veel minder gaat om wat je hebt maar om hoe je je voelt, begin ik daar. Dit is bekend terrein voor me, dus in no time heb ik het helder.

Daarna vul ik de grote lijnen in. Schrijven, trainen, mensen helpen, dat soort dingen. En daarna komen de details: wat vind ik écht leuk. Hoe ziet het eruit. Workshops. Boeken. Website. Praktisch dus.

Ik denk de tussenstappen uit en schrijf ze op. En daarna plan ik ze in, in mijn agenda. Dat uur is allang verstreken en het proces is overgegaan in werk, en dat geeft niks.

Voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat ik dat wat ik wil ook tastbaar kan maken.

Met de aarde verbinden gaat makkelijk, het hele proces verloopt soepel en gewend. Het grieperige gevoel dat op de 22e dag begon is nog steeds aanwezig. Ik voel mijn lijf heel duidelijk terwijl ik hier zo zit en merk dat mijn aandacht er naar toe wordt getrokken.

Mijn lichaam wil echt aandacht. Rust, beter worden, tijd geven.

Op de vraag wat ik nodig heb zie ik een beeld wat ik direct maak: ikzelf helemaal omhuld door de aarde. Dat voelt lekker! Terwijl ik het teken voel ik de energie van deze dag, het omhullende, warme, verzorgende. Ja, dat is alweer een tijdje geleden dat ik zo voor mijn lijf heb gezorgd.

En natuurlijk hoort bij liefde voor jezelf ook lief zijn voor je lijf.

Ik denk hier verder over na en zie allerlei momenten dat ik gewoon maar door hobbelde zonder acht te slaan op mijn lichaam aan me voorbijtrekken. Hmm. Best vaak. Omdat ik binnen dit proces zo veel heb geleerd over macht en onmacht snap ik ook dat ik mijn lijf behoorlijk dominant heb behandeld… Niet echt een team, wij tweeën.

Wat nou als ik mijn lijf als beste vriendin zou behandelen?

Gevoelig zou worden voor de signalen die het geeft, deze ook opvolgen, ermee overleggen en luisteren naar wat het te zeggen heeft?

Ik heb zo’n gevoel dat het me heel veel zou opleveren, maar ook dat het een heel proces op zich is, lief zijn voor je lijf. Iets wat ik niet zomaar even doe, van de ene op de andere dag. Iets wat continue gestage aandacht vraagt. Ik weet al wat ik na deze 40 dagen ga doen!

Eén dag lief zijn voor mijn lijf is niet genoeg blijkbaar want ook vandaag heb ik ruimte en rust nodig. Aarden&Balans voelt heerlijk en zwaar. Loom.

Ok. Ik neem me voor zoveel mogelijk momenten op de dag te nemen voor rust.

Meestal voel ik me dan vaag op de achtergrond wat schuldig. Is het herkenbaar, dat schuldgevoel? Dat je altijd wel even iets te doen hebt? Dat je het ook steeds uitstelt, om niets te doen? Eerst nog even dit, en dan ga ik zitten. O, maar dan doe ik ook nog even dat. O, ja, maar dit móet echt nog even. En voor je het weet is de dag verdwenen en ben je onafgebroken in de weer geweest.

Omdat ik het van mezelf ken neem ik me nu al voor:

Bij houden van jezelf hoort niets doen, voor jezelf.

Tijdens de oefeningen en vragen die ik mezelf stel bekruipt me de volgende vraag: kan ik hier ontspannen in staan? Of is het open en nieuwsgierig volgen van mijn eigen proces omgeslagen in een moeten, een willen, ergens naar toe proberen te gaan? Geen wonder dan, dat ik zo moe ben.

Ik heb een tijd geleden eens een droom gehad die me hierover veel duidelijk maakte en waaraan ik nu weer denk:

Ik liep op een treinperron, bepakt en bezakt, een grote rugzak om mijn schouders. Ik ging naar huis, na een lange lange reis. Het was een station in een warm en stoffig land, alles ging wat langzaam en onverstoorbaar daar. Ik had veel meegemaakt en er waren een heleboel mensen zoals ik.

Ineens werd duidelijk, dat de trein al aan zou komen en dat we moesten opschieten om hem te halen. Daar renden we, met onze rugzakken.

Vlak voor onze neus reed de trein weg. Ok, dacht ik. Niets aan de hand, pak ik gewoon de volgende. We gingen zitten praten, dronken water, wachtten. Ineens werd er omgeroepen dat de trein naar huis op een ander perron zou aankomen. Wij weer rennen. En weer reed hij weg, vlak voor mijn neus.

Weer voelde ik me niet teleurgesteld of boos, ik dacht, volgende dan maar! Vol goede moed. Ik wist zeker dat ik thuis zou komen.

De hele dag zat ik te wachten of was ik aan het proberen de trein naar huis te halen. De hele dag mistte ik de ene na de andere trein.

En toen kwam het moment dat de laatste trein zou vertrekken. Als ik deze niet zou halen, duurde het minstens twee dagen voor er wéér een kwam. Daar rende ik weer, met mijn rugzak, zwaar en warm en moe en stoffig. De trein begon te rijden. In wanhoop sprong ik op het spoor om te proberen er bij te komen. Mislukt. Weer was hij weg.

Ik viel neer op mijn knieën, voelde de wanhoop en het verlangen toch écht naar huis te gaan. Ik voelde de oneerlijkheid, ik was toch immers de hele dag positief gebleven? Ik voelde een enorm grote ‘NEE’ zijn weg naar boven en naar buiten banen, ik schreeuwde hem uit. Ik voelde hoe ik het opgaf en mijn rugzak van mijn schouders liet glijden.

En op dat moment veranderde alles. Het treinstation vervormde en werd een glooiend landschap, het spoor werd een heuvel. Groen gras, blauwe lucht, vogels en insecten en warme zon. Alles is in volmaakte vrede.

En ik dacht, wat nou trein naar huis. Ik ben al thuis. IK ben thuis.

Ik zag mezelf rennen en mijn best doen om die trein te halen, telkens weer vol goede moed, telkens dapper doorgaand. En het enige wat ik hoefde te doen om thuis te zijn was: stoppen met rennen en mijn rugzak afdoen.

Deze droom heeft een enorme impact gehad op mijn leven. Ik herinner mezelf er regelmatig aan ‘mijn rugzak af te doen’. En telkens met hetzelfde effect van een enorme rust die over me komt.

Deze dag staat in het teken van de rugzak af.

In plaats van in de ochtend neem ik vandaag voor het slapen tijd voor mij. Terwijl ik de dag overdenk, me stevig verbind met de aarde en mezelf vraag wat nodig is voel ik liefde opborrelen voor mij. Wow! Dat is nieuw, zo’n heftig gevoel. Maar heerlijk, en ik wordt er heel erg blij van.

Ik vind mij gewoon geweldig!

En het voelt fantastisch dat ongegeneerd zonder ja-maaren en terughoudendheid te kunnen voelen. Ik besluit ter plekke een liefdesbrief aan mezelf te schrijven en zit te glimmen terwijl ik het doe. Ik schrijf alles op wat ik leuk en mooi en lief vind en ik ben niet te flauw: oprecht en echt hou ik van mezelf.

Ik voel me onrustig en versnipperd vandaag. En ik weet ook hoe dat komt: ik bevind me in een situatie waarin ik keuzes moet maken. Mijn gevoel voor loyaliteit weerhoudt me ervan om voor mezelf te kiezen.

Ik heb geleerd dat het goed is om te doen wat je hebt beloofd. Of die belofte nou specifiek gemaakt is, of dat het impliciet zo is begrepen. Dat maakt niets uit. Beloofd is beloofd.

Sommige beloftes maak je bewust, maar vaak ook niet. Die ontstaan gewoon, door gedrag en keuzes.

Ik denk bijvoorbeeld aan een rol die je op je neemt: de zorger binnen een groep bijvoorbeeld. Die van ‘leerling’ ten opzichte van een ‘leraar’. Of redder. Of degene die altijd de bezwaren maakt. Het is makkelijk in zo’n rol te blijven hangen. Voor mij en de ander(en)!

Maar wat inmiddels het allerlaatste is wat ík wil doen is: mezelf loslaten, in de steek laten, niet van mezelf houden. Ik kies vandaag duidelijk en beslist mezelf niet meer klem te zetten om maar loyaal te zijn. Als alles goed zit, hóef je niet loyaal te zijn. Dan is het gewoon goed. Dan kan iedereen stralen op volle kracht.

De inzichten van gisteren werken flink door: ik zie inmiddels hoe de verstrengeling met anderen ervoor zorgt dat ik samen situaties creëer. En zo’n samen gecreëerde situatie groeit uit tot een structuur, van gedachten en emoties en situaties waarin je allen iets te leren hebt. Waarin alle deelnemers worden geconfronteerd met hun eigen patronen en emoties en gedachten. Om ze op te ruimen, te helen. Om daar waar ik nog geen kracht hebt, in mijn kracht te kunnen gaan staan. En als ik daarmee klaar bent, stap ik eruit als ik wil, en zoek ik een nieuwe situatie die dán weer bij me past.

Ik blader terug en zie dat ik op dag 10 zoiets ook al had gevoeld met personen. Nu merk ik dat het groter kan, met bijvoorbeeld bedrijven of scholen. Plekken waar veel mensen bij elkaar een bepaalde sfeer, energie, cultuur neerzetten. Is het toeval, dat sommige organisaties open, transparant, eerlijk en oprecht zijn? Werknemers zich gezien en gehoord voelen? Terwijl andere organisaties gesloten zijn, er een zwijgcultuur heerst? Mensen bang zijn en zich onderdrukt voelen? Het zijn toch allemaal mensen? Waarom dat soort grote verschillen?

Omdat je samenkomt in co-creatie.

Deze inzichten rond co-creatie geven me de handvatten nieuwe keuzes te maken. Maar het allerbelangrijkste voor mij?  Door deze inzichten kan ik uit het oordeel blijven.

Zodra ik (ver-)oordeel, stap ik terug in de structuur. Dan vind ik er iets van en maak ik er dus deel van uit.

Er steekt een oude bekende de kop op: boosheid. Niet zo gek natuurlijk. Achteraf gezien was het niet zo fijn, zo beknot te zijn in mijn eigen patronen. Dus dat een deel van mij daar heel boos om is, kan ik wel begrijpen. Ik wist alleen niet, dat het zo véél was.

Gelukkig kan ik teruggrijpen op het werk met mijn innerlijke kind en dat doe ik dus ook. Ze gaat flink tekeer, dat boze kind.

Dit is wat ze zegt:

‘Boosheid is van levensbelang. Doorheen boosheid kun je voelen waar je grenzen liggen. Jij bent bang voor mij, bang om anderen met mij te kwetsen, maar je zou MIJ moeten beschermen en niet anderen ten koste van mij! Ik ben jou! Bij trouw zijn aan jezelf hoort ook trouw zijn aan je boosheid!’

Zolang je onderdrukt kun je niet loslaten. Om los te kunnen laten moet je eerst vrij laten. Toe laten.

Ik her-claim vandaag mijn boosheid als deel van mij. Een deel wat me helpt mijn grenzen aan te geven en wat me waarschuwt voor grensoverschrijdend  en kwetsend gedrag. Zodat ik mezelf kan beschermen en goed voor mezelf kan zorgen.

En ik zie nog iets anders. Ik zie ook dat mijn boosheid onvolwassen is. Het heeft nooit kunnen opgroeien en meegroeien naar een evenwichtige stevige volwassen boosheid omdat ik ergens in het verleden besloot het te onderdrukken. Dus ik kan er alleen als een kind uiting aan geven. En kinderen die boos zijn kunnen behoorlijk te keer gaan. Bovendien neemt niemand je dan serieus, nog meer reden tot machteloze woede!

Mijn tweede besluit van deze dag is dus: ook mijn boosheid krijgt een stem. Een volwassen stem. Ik neem me voor me te verdiepen in hoe je boosheid kunt verwoorden en uiten. Ik zie het als een projectje: dit wil ik echt leren!

Ik heb het gevoel dat ik tot de kern kom in mijn proces om meer van mezelf te houden. Het accepteren en vrijlaten van mijn boosheid heeft veel effect: blijkbaar is mijn boosheid niet het enige wat vrij wil. Ik voel me bang en rot, maar ik snap ook dat het niet geeft. Dat ken ik inmiddels wel. Ik ga na Aarden&Balans naar binnen en onderzoek wat er allemaal speelt.

Ik bevind me in een soort kelder en het is er druk. Druk met griezelige, monsterachtige wezens. En denk niet aan muppet-achtige knuffelmonsters, nee, dit is serieus verlammend. Ik sta daar, in die kelder als uit een horrorfilm, en probeer er vooral níet te zijn. Ik wil het niet. Ik kan niet kijken naar die griezels. Ik ben doods- en doodsbang. Maar dan komt een moment waarop wegduwen gewoon echt te veel moeite kost en ik denk: Fuck dit. Dan maar eng. Ik laat het toe. Ik open mijn armen en zeg: kom maar. Ook jullie mogen er zijn. Wat het ook is wat ik moet aangaan, ik doe het. Ik onderdruk niets meer van mezelf. Misschien kost het veel werk en pijn en moeite maar ook jullie mogen er helemaal zijn.

Dit is ongetwijfeld het dapperste wat ik in mijn hele leven heb gedaan, schiet het door mijn hoofd.

Terwijl deze wezens in mijn armen drommen veranderen ze van vorm. Ze zijn helemaal niet eng. Ze worden kleiner, zachter. Krijgen een andere vorm. Andere kleuren. Een van hen kijkt naar me op en ik kijk in mijn eigen jonge gezichtje. Ah. Ik snap het. De illusie spat met een ‘pang’ uit elkaar. Ik moet er bijna om lachen maar ben te overweldigd door wat ik zie.

Ik heb al vroeg besloten dat sommige delen van mij heel erg slecht waren. Dat sommige stukken er niet mochten zijn. Ik was zo bang voor deze stukjes van mezelf dat ik ze diep naar beneden heb geduwd, ze in een kelder heb opgesloten om nooit meer het licht te zien. En omdat ik dacht dat het slechte delen waren heb ik ze heel erg eng gemaakt. Ik was een kind met veel fantasie dus dat deed ik goed. Ik heb ze een gestalte gegeven die paste bij mijn angst en overtuiging van dat moment. Demonische gestalten. Nu snap ik wat bedoelt wordt wanneer men zegt ‘Facing your demons’.

Ik omhels mezelf, helemaal, alles en totaal. Ik ben niet meer bang.

Het voelt alsof ik examen heb gedaan.

Vandaag ben ik vooral onder de indruk van alles wat gebeurd is en ik heb moeite me te concentreren. Als in een film trekken de beelden van de afgelopen dagen steeds voorbij. Ik raak maar niet uitgekeken.

Helen, integreren, rust.

Nodig is doen wat ik wil, op het moment dat ik het wil. Vandaag moet ik niets, van niemand. Ook niet van mezelf. Loving me.

Ik heb een ongelofelijke drang om scheppend bezig te zijn. Ik heb amper het geduld de oefeningen te doen en mezelf de vragen te stellen, ik weet het allang: De focus ligt op bouwen en wat ik nodig heb is doelgericht zijn. Purpose.

Met bouwen bedoel ik, naast gewoon lekker met mijn handen bezig zijn en tekenen en ontwerpen voor mijn projecten, ook nog iets anders.

Ik heb voor het breken met oude waarheden gekozen en daarbij hoort het onderzoeken en bekijken van nieuwe mogelijkheden.

Spannend en leuk! Ik voel me open en nieuwsgierig en daar houd ik van.

Bij bouwen aan een nieuwe toekomst hoort nieuwsgierigheid en onderzoeken. Ik maak een lijstje met dingen die ik vandaag ga doen. Daarbij horen ook praktische zaken als rekeningen betalen en telefoontjes plegen en shirtjes kopen en agenda’s maken.. en nog veel meer.

Dit wordt een productief dagje.

De oefeningen gaan lekker, ik vind het heerlijk om te doen. En tegelijkertijd ben ik me er heel erg van bewust dat dit de laatste dagen zijn, dus zoals dat dan gaat ben ik half met mijn hoofd bij alles wat gebeurd is deze afgelopen 36 dagen. Ik voel me zo blij, en op een vreemde manier trots. Een gek soort gespannenheid. Het is bijna voorbij en ik kan niet geloven hoe veel het me heeft opgeleverd.

Als ik mezelf vraag wat nodig is lijkt het wel de omgekeerde wereld: ik zie de hele tijd zo’n paardebloemenbal met van die wegwaaiende pluisjes voor me. Zaaien. Je zou zeggen, dat komt vóór bouwen (gisteren) maar op de een of andere manier is het vandaag belangrijk.

Het is een mooi en zacht beeld, en de zaadjes vliegen zo ver tot ze uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Terwijl ik er zo over nadenk vind ik dat passend, ik denk ook echt dat ik nu nog geen zich heb op alles wat hiervan, van dit proces, het gevolg zal zijn.

In elk geval ga ik zaaien vandaag, en ik maak een lijstje met de zaadjes die ik ga planten.

Het maakt nu even niet uit of ze uitkomen, het zaaien zelf is belangrijk.

Het is koud, buiten. Ik zit klaar om mijn proces te doen en ben warm, veilig, vertrouwd. Ik merk dat het vandaag gaat om het maken van nieuwe keuzes en het daarbij behorende afscheid.

Er komen als op een presenteerblaadje verschillende situaties, relaties en patronen langs en het is alsof ik mezelf steeds vraag: En dit? Wil je dit nog zo of wil je nu anders? Anders reageren, er anders mee omgaan, anders voelen?

Veel van wat voorbij komt, is onverwacht. Oja! Denk ik steeds. Daar ook. Het dringt dieper door dan ik dacht, is meer ingrijpend en meer wezenlijk.

En ik kies, soms met moeite en soms vogeltjesvrij, voor de nieuwe manier, de nieuwe inzichten, de nieuwe vorm.

Als het lastig is, komt dat door restjes ‘willen redden’ en ‘goed willen zijn’. Restjes ‘wie denk je wel dat je bent’. Gelukkig herken ik ze en kan ik elke keer liefdevol gedag zeggen. Dag, braafste meisje van de klas. Dag, reddende engel. Dag kleintje die niks kan. Dag, allemaal. Ik heb veel aan jullie gehad maar nu is het tijd voor iets anders.

Nu is het tijd voor mij. Voor echt.

Hmm. Ineens heb ik ongelofelijk veel behoefte om terug te vallen in allerlei patronen, van dingen doen tot en met dingen eten tot en met dingen zeggen tot en met dingen voelen. Er is een stem die zegt, hé, wacht eens even! Normaal zou je DIT doen! Nu doe je anders! Wacht! Wat gebeurt er! Weet je het ZEKER??

Na enige verwarring ben ik er wel achter: natuurlijk kost het wat vastberadenheid om zogezegd nieuwe groeven te maken.

Als je al je hele leven een bepaalde weg kiest, is deze lekker ingesleten. Een nieuw en ander pad kost tijd en aandacht en het is natuurlijk makkelijk weer in die oude groef te glijden. En logisch ook dat het vertrouwd voelt, want hey, al járen zo gedaan.

Maar mijn keuzes waren echt en mijn inzichten waren echt.

Ik zie het dus als een soort test. Ik zie, dat de keuze pas écht gemaakt is als ik óók in geval van schijnbare twijfel en verwarring me kan herinneren dat ik een nieuwe keuze heb gemaakt.

Dus in plaats van te luisteren naar de twijfel duik ik erin: wat in mij maakt, dat ik deze behoeftes heb? Dat terug willen naar het oude bekende? Valt er nog iets op te ruimen of is het gewoon gewoonte? Het is nooit verkeerd of te laat beslissingen te herzien en keuzes te herkiezen. Maar het is wel belangrijk dit bewust te doen en goed te voelen waar het in zit.

Open en eerlijk onderzoeken is de makkelijkste weg naar open en eerlijk antwoord.

Op de valreep heb ik vandaag een goed gesprek met mijn intuïtie. Het was zo confronterend en bloed eerlijk en grappig en simpel. Het ging zo:

Ik ben zo boos op jou, je hebt niet geluisterd.

Nee, sorry, ik durf nog niet maar ik werk aan meer en meer.

Ik ben jouw intuïtie.

Ik dacht mijn grens.

Jij weet echt niks hè.

Nee! Leer het me maar, ik wil het leren.

Ik ben jouw grens en jouw intuïtie en degene die weet wat wel en wat niet.

Bij beslissingen?

Ja, en bij keuzes, bijvoorbeeld over je bedrijf.

Zullen we elke dag even praten?

Ik praat elke dag tegen je! Zal jij elke dag even luisteren!

Zo. Op mijn nummer gezet door mijn intuïtie. En het is zo waar.

Hoe beter ik luister, hoe meer ik hoor.

Jeeminee zeg. Ik kijk vandaag terug naar waar ik stond. Ik kijk terug naar wie ik was. Ik kijk terug en erken, herken, en ik vier het verschil.

Ik laat tot me doordringen hoe veel aspecten van mijn leven met dit proces zijn geraakt. Ik kan amper bevatten hoeveel er veranderd is in mijn dagelijks leven en heb vooral behoefte aan een week of wat in totale amazement stil zijn.

Ik ben zo dankbaar.

Ik ben zo blij.

En ik ben er stil van.

Ok. Vandaag begint het dan. Ik heb fanatiek en vol verwachting de wekker om 6 uur gezet. Over een uur komen de kinderen uit bed en ik wil ongestoord starten. Ik doe de oefening om in balans te komen en me goed te aarden. Na een paar minuten voel ik me rustig worden en zak ik in mezelf. Lekker hoor. Maar al gauw vallen mijn ogen dicht en voel ik dat ik niet zozeer in mezelf zak maar in slaap. Ahum. Dat is niet de bedoeling. Ik richt me op mijn hart en adem in. Alsof je je hart opblaast, als een ballonnetje. Fijn gevoel is dat. Op elke uitademing laat ik dat gevoel door mijn hele lijf gaan. Ik ben er weer bij.

Mijn focus vandaag is rust en balans, het is hectisch geweest. Ik verlang naar een onderhuidse zoem van welbevindennnn…

Dat betekent praktisch: huis opruimen, schoonmaken, stofzuigen. Rust in mijn ruimte geeft rust in mijn hoofd. Veel water drinken. En extra aandacht voor mijn zoon, die het even nodig heeft. Ook de keuze van muziek vandaag doet mee: Snatam Kaur. Haar mooie lieve stem is zo licht. Fijn. Als ik aan mezelf vraag wat ik nodig heb krijg ik als antwoord: zorg voor mij. Ik vraag hoe en krijg als antwoord: ‘Rust. Maar speels: je houd van blijheid.’ Aja!

Dat vergeet ik soms. Spelen.

Ik werd wakker vlak voor de wekker ging. Blijkbaar heb ik me er al op ingesteld. Mooi! Ik heb een hekel aan het geluid van mijn wekker.

Aarden&Balans gaat lekker, ik heb er duidelijk zin in! Binnen een paar minuten voel ik me supergoed. Ik zie een beeld van mezelf op een heuvel en zie hoe alle energie die daar te vinden is naar me toe trekt. Ik kan het zo inademen. Heel fijn. Al gauw wordt me duidelijk: aarde, water, vuur en lucht. Daar gaat het vandaag om. Nog nooit mee gewerkt en nog nooit iets mee gedaan maar hey, voor alles een eerste keer en het voelt fantastisch.

Het volgende wat ik voel is het zicht, het uitzicht. Ik realiseer me dat ik de laatste tijd vooral bezig was met wat ik (nog) wilde doen, en veel minder met waar ik heen wil. Wie ik wil zijn. Wat ik wil zijn.

Dus meer vanuit ‘wat is er nog niet goed en wat ga ik daar aan doen’ dan vanuit ‘wat is mijn droom en hoe ga ik daar heen’. Een enorm verschil van zijn.

Het liedje van Natasha Bedingfield speelt steeds door mijn hoofd:

Release your inner visions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins

Ik krijg er steeds tranen van in mijn ogen. Blije tranen. En ik schilder in mijn hoofd een schilderij waarin ik mezelf zie als groot, licht, vol plezier en blijheid, in mijn kracht en anderen helpend in hun kracht te staan, verbonden met mezelf en de wereld om me heen. Eerst de grote lijnen en daarna de details: ja, ik wil zo wonen dat er ruimte is voor mij en mijn jongens. Ja, ik wil trainingen geven, lezingen, workshops, zoveel mogelijk verschillende opwindende uitdrukkingen van wat ik graag doe. Ja, ik wil reizen, avonturen beleven, genieten. Ja, ik wil boeken schrijven en manieren creëren, steeds meer en meer en meer vrijheid scheppen, voor mezelf en iedereen. Whiehiew!

En als een bommetje valt het inzicht: ik kan het allemaal zelf.

Ik bedoel niet, dat ik anderen niet nodig heb, no way. Ik hou van verbinden en delen en samen. Nee, ik bedoel: ik hoef nergens op te wachten, nergens toestemming voor te hebben, niemand hoeft het voor mij te doen. Ik ben vrij mijn eigen beslissingen te nemen en te doen wat voor mij goed voelt.

Ik snap ineens ook: die vrijheid is er nooit níet geweest. Maar er was wel een tijd waarin ik er niet in geloofde. En gelukkig is die tijd nu voorbij.

De hele dag blijft dit inzicht bij me en voelt het alsof er spannende opwindende dingen staan te gebeuren. Intens!

Ik wilde eens heel graag weten wat het verschil was tussen aan de ene kant focus leggen op dat wat goed voelt en aan de andere kant echt zijn. Ik wilde het verschil snappen tussen wanneer ik me richt op positieve en fijne dingen in mijn leven en wanneer ik de zaken waarvan ik verdrietig of boos of bang werd negeer of misschien zelfs onderdruk.

Dus stelde ik deze vraag aan een bijzondere en wijze man. Dat had natuurlijk ook een vrouw kunnen zijn, maar toevallig was dit een meneer waarmee ik al jaren werk en die mij al vaak op het juiste moment de juiste dingen heeft gezegd.

Het antwoord wat ik kreeg was even simpel als duidelijk als onthullend. En het ging als volgt:

Stel je voor, in jou zit een kast met een deur. In deze kast zit troep, zoals dat gaat in een kast. Er wordt van alles en nog wat in gestopt, kapot, onbruikbaar of enorm uit de tijd. Het kan nog niet weg maar je kijkt er ook niet meer naar. Je weet niet wat je ermee moet en dan is een kast met deur wel handig: lekker opgeruimd en uit het zicht. Niets mis mee, ook. Maar dan springt de deur open. Je doet hem weer dicht. Hij gaat weer open. Je doet hem weer dicht. Open, weer dicht. Kijk. Nu verandert de zaak. De openspringende deur vraagt steeds opnieuw aandacht. De kast zit misschien te vol, of er zit iets in wat er uit moet, of de deur is kapot, maakt niet uit wat de reden is, in elk geval kost het ineens energie die deur dicht te houden. En dat is het moment er naar te kijken.

Nou heb ik een groot deel van mijn leven ‘kijken naar dat wat goed voelt’ en ‘focus leggen op wat wél werkt’ verward met ‘de kastdeur uit alle macht en tot uitputting toe dichthouden’.

Dus het was nogal wat, dit inzicht. En het was het begin van een periode van opruimen en schoonmaken en weggooien en loslaten.

Op deze dag, vandaag, herinner ik me weer dat gesprek. Ik realiseer me hoe ver ik ben gekomen, van hoe ver ook. Mijn focus van vandaag ligt op blijheid om alles wat al gebeurd en veranderd en verschoven is. Op de zon die naar binnen kan schijnen.

Vandaag voel ik me dankbaar.

Moeizaam. Zo voelt het vandaag. Het is lastig mijn aandacht bij het proces te houden, lastig te blijven zitten, lastig het gewoon te doen. Ik dwaal af en denk aan boodschappen en wassen draaien. Ik merk dat ik er geïrriteerd en boos van wordt. Ineens is het heel makkelijk alles en iedereen buiten mezelf de schuld te geven van dit rotgevoel: het is te druk, ik moet te veel doen, aan te veel dingen denken. En dan ga ik hier zeker een beetje zitten mediteren! Ik zou beter iets kunnen DOEN!

Maar ik merk ook iets anders, een gevoel van ‘trap er niet in’. Ik realiseer me dat ik wordt geconfronteerd met een patroon.

Wanneer ik tijd en ruimte neem voor mezelf wordt ik onrustig.

Langzaam ontstaat er onderscheid tussen de drang van ‘ Ik moet iets doen!’ en het diepere besef ‘Dit is de onrust die naar boven komt omdat je eindelijk naar binnen gaat en naar jezelf luistert…’. Ik kan kiezen: welke van de twee geloof ik? Waardoor laat ik me leiden? Aangezien optie nummer één tot op heden niets heeft opgeleverd ga ik voor optie nummer twee. Een nieuwe keuze! Het maakt dat ik me een beetje dapper voel.

En eerst is het maken van die keuze nog fel, stevig, stampvoetend, gebaseerd op wilskracht en vastberadenheid. Maar terwijl ik mijn hart weer terugvind, erin adem en erin wegzak ontspant mijn lijf, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en wordt de keuze zacht, warm en weldadig.

Met de focus op de nieuwe keuze komt het antwoord op de vraag ‘Wat heb je nodig?’ niet als verrassing:

‘Neem je ruimte in vandaag. Kies bewust voor voelen wat je voelt en laat dat er dan gewoon zijn.

Het geeft niet als je boosheid of verdriet of angst voelt. Vlucht niet weg in afleiding door van alles te gaan doen, blijf erbij, blijf bij jou.’

Het is het uitproberen waard.

Het naar boven laten komen van de emoties die ik lang heb weggedrukt heeft heel wat gevolgen. Er is een enorme razernij in mij losgebarsten Geen wonder dat ik zo mijn best deed dat te onderdrukken! Het allemaal alsnog voelen is niet echt fijn.

Door alles heen heb ik het diepe besef dat het van wezenlijk belang is wat er gebeurt. Dat helpt.

Ik zie een pingpongballetje in het water voor me, wat steeds naar beneden wordt geduwd. Als het de kans krijgt springt het vol kracht weer naar boven. En alles wordt nat. Zo is het ook met al die boosheid. Door het maar te onderdrukken komt het soms explosief naar boven en wordt alles om me heen geraakt door het gespetter.

Bij die razernij hoort ook angst. Sterker nog, ik zie duidelijk dat het voortkomt uit de angst. Als je steeds maar bang bent te voelen dat je boos bent voel je je machteloos. En machteloos in combinatie met boos maakt razend. Grrr…

Voordat ik aan deze 40 dagen begon heb ik het boek ‘The Recovery of Your Inner Child’ gelezen en ermee gewerkt. Het is geschreven door Lucia Capacchione, PH.D. In dit boek leer je hoe je contact kunt maken met je innerlijke kind om verborgen en onderdrukte emoties op te ruimen door er alsnog aandacht aan te geven. Het doorwerken van dit boek heeft zo enorm veel opgeleverd voor mij dat ik het iedereen aanraad.

Zoals op de achterkant staat: ’ Healing our inner child is a major part of our recovery. Love yourself enough to recover from the past.’

De focus van vandaag ligt op goed zorgen voor mezelf en mijn innerlijke kind. Troosten en liefde geven. En in gesprek gaan, of liever gezegd: heel goed luisteren.

Wanneer ik vraag wat nodig is komen er woorden als ‘veiligheid’, ‘liefde’, ‘warmte’, rust’, ‘stilte’ en ‘verbinding’ naar boven. Ok, dat wordt een dagje sauna! Ik zeg al mijn afspraken af en reserveer een plekje. Doorhollen nu zou echt niet wijs zijn.

Tijd voor mij.

Als ik de Aarde&Balans-oefening doe lijkt het net of er een roze glitterwolk door me heen trekt van beneden naar boven. Ik voel me verrast. Het is zo licht ineens, na de donkerte van gisteren.

De oefening neemt een heel eigen wending en ik vind mezelf op een bergtop met weids uitzicht. Achter me staat een versie van mij die in plaats van boos juist groots en goud en licht is. Wauw. Dat is het enige wat ik kan denken, terwijl ik voel hoe ik mijn armen uitspreid en mijn gezicht naar het zonlicht wendt. Dat is nog eens wat anders. Gek genoeg is een stukje van mij zich ervan bewust dat het wel redelijk bizar is, dit.

En tegelijkertijd zo logisch.

Natuurlijk zijn er naast de boze en verdrietige stukken de heel erg mooie, blije, wijze stukken. Het lijkt erop dat vandaag de dag is dáár contact mee te maken.

Ik voel hoe de energie van de aarde aan de ene kant en die van de lucht aan de andere kant samenkomen in mijn hart. Ik voel me kalm, groots, helder, open. Volledig verbonden met mezelf en al wat is.

WAUW

Als ik langzaam terug kom en mijn ogen open doe voel ik de focus zich al aandienen: vandaag worden er dingen in gang gezet! Creëren!

En op de vraag wat ik nodig heb voel ik direct: verbinding. Sta goed in verbinding met al jouw talenten en eigenschappen en wijsheid. Okay!

Barstend van energie begin ik de dag.

Mijn hoofd zit propvol met duizenden gedachten. Die allemaal tegelijk gehoord willen worden. En liefst vaker dan één keer. Terwijl ik probeer te aarden voel ik me enigszins hopeloos: met geen mogelijkheid krijg ik mijn aandacht naar beneden. Mijn hoofd voelt zwaar.

Ik stel mezelf de vraag: wat kan ik doen? En ik hoor een liedje in mijn hoofd:

het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is zoals het is

Het klinkt zo grappig dat ik er om moet lachen, en ik besluit meteen om dan maar alle gedachten los te laten die me proberen te vertellen dat het anders moet, want anders.. Want anders wat? Helemaal niks.

Focus van de dag: loslaten wat moet, wat anders moet, wat ook nog moet.

Vandaag hou ik mezelf vast, de hele dag. Ik zeg tegen mezelf: ‘Kom maar. Ik ben er voor jou. Rust maar uit, even in mijn armen. Alles is goed. Je bent op tijd. Je doet het goed.’

HETISZOALSHETISZOALSHETISZOALSHETIS

Gisteravond heb ik een sessie gehad met mijn holistisch energetisch healer.

Dat is een hele mond vol, maar het komt er gewoon op neer dat hij met me meekijkt naar waar ik mezelf blokkeer en vervolgens ruimen we dat dan op. Loslaten dus weer! En ik begin mezelf echt te verheugen over de prachtige flow die er ontstaat in het proces waarin ik me bevind. Alles sluit zo mooi op elkaar aan. Het heeft een logische schoonheid waarvan ik ontroerd raak.

Mijn grootste stremming zat ‘m in de zorgen die ik me maakte over mijn kinderen. Dat kost blijkbaar nogal wat energie. En als je me had gevraagd: ‘Maak jij je veel zorgen over je kinderen?’ had ik verbaasd geroepen: ‘Nee joh! Die doen het hartstikke goed!’.

Maar ik deed het wel. Ik wilde ze het liefst ongeschonden door het leven loodsen.

Hoezo, vallen en opstaan?? Vallen doet pijn! Ik wilde ze, bovenal, behoeden voor de pijn die ik zelf als kind heb gevoeld. Voor de eenzaamheid, het niet snappen hoe het werkt, niet weten wat je moet doen om aardig, goed, genoeg te zijn.

En ik realiseerde me: zorgen voor de ander ontneemt de ander het proces. Oftewel, als ik mijn kinderen steeds probeer te behoeden voor nare ervaringen kunnen ze nooit hun eigen pad ontdekken. Ok. Even slikken, maar ik snap ‘m wel.

Het belangrijkste focuspunt vanaf nu is niet meer te ‘behoeden voor‘ maar sterk te maken zodat ze zélf keuzes kunnen maken die bij hen passen. Kennis en vaardigheden te helpen ontwikkelen zodat ze met elke situatie om kunnen gaan. Zodat ze kracht in hun ZELF vinden en niet afhankelijk zijn van de mensen om hen heen, de omstandigheden, gebeurtenissen, situaties.

Ze helpen in die eigen kracht te staan, vol vertrouwen en zelfliefde, vol innerlijk weten en intuïtie, vol levenslust en plezier.

Vandaag blijkt dat het ook komkommertijd kan zijn tijdens een proces. Na de afgelopen dagen van de ene verbazing in de andere te zijn gevallen, van het ene mooie inzicht tot het andere te zijn gekomen en diepe dalen en grote hoogtes te hebben ervaren (zijn het écht nog maar 8 dagen geweest?!) gebeurt er weinig. Ik ben een beetje plat, een beetje slap, een beetje zo van ach ja, het zal allemaal wel.

Het is een dag van integratie.

Als je grote stappen maakt heb je enig moment tijd nodig alles te integreren. Je kunt niet door blijven gaan met leren en ervaren en meemaken, nee, er komt een moment van stil. Stil in jezelf, stil om je heen, stil in het proces. Stilstaan, zo voelt het meer, maar dat is illusie.

Zonder de stilte integreer je niets en maak je het dus ook niet eigen, van jou, wezenlijk onderdeel van wie je bent. Dus de stilte is juist in zichzelf een grote stap voorwaarts.

Het is de kunst op zo’n dag helemaal niets te doen. Ergens denk ik: dat kan niet. En dat is vaak ook zo, zeker met een gezin, werk, verplichtingen. Maar dan zo min mogelijk.

Ik geef vandaag een training dus niks doen is er niet bij en neem me voor in elk geval zoveel mogelijk in mijn hart te zijn. Dat voelt dan nog het meest stil.

Aarden is nog steeds moeilijk en ik heb geen zin er mijn best voor te doen. Op zich een hele winst, dacht ik zo. Maar ik blijf wel zitten, het hele uur dat ik ervoor heb uitgetrokken, en mijn gedachten trekken me langzaam maar zeker naar een conflict wat ik heb gehad met iemand in mijn naaste omgeving. En omdat ik niet mijn best doe en niet probeer en er niet voor werk kan ik ontspannen en open gedachten en inzichten laten opkomen en bekijken. Ik heb toch niets beters te doen.

En ik zie na een poosje mijmeren ineens hoe je gevangen kunt zitten in een patroon. Waarbij de één de ander verantwoordelijk maakt voor zijn of haar gedrag, en andersom. Zo van: ‘Als jij dit doet, doe ik dat. Als jij een fout maakt, reageer ik zo, en dat is dan jouw schuld, want jij maakte die fout.’

Op zich niets nieuws natuurlijk, dat mensen elkaar ‘de schuld’ geven. Maar ik snap ineens dat mijn boosheid, verdriet of verontwaardiging daarover dat systeem dan weer voedt. Het in stand houdt.

Ik zie ineens voor me hoe je zomaar, ieder moment, uit het patroon kunt stappen. Het duizelt me een beetje. Ik zie voor me wat er dan gebeurt. In plaats van als een pingpongballetje heen en weer te vliegen valt het hele conflict als een natte krant op de grond.

Hmm. Ik moet het even laten bezinken. Maar ik ben benieuwd wat dit gaat opleveren, dit beeld.

Vandaag wil ik contact met mijn kinderen. En ontspanning en licht en lucht. Ik heb er al helemaal zin in.

Ik wordt wakker en ga zitten. Helemaal gewend. Ik moet lachen omdat het zo automatisch gaat. De eerste tien dagen zijn voorbij. Ik check in mezelf of ik blij ben dit te doen en ik heb de vraag nog niet gesteld of ik voel een overweldigend JA! Ik ben blij met alles wat is gebeurd en benieuwd naar wat nog gaat komen.

Terwijl ik zit en voel komt er het een en ander aan schuldgevoel naar boven drijven. Al die inzichten maken natuurlijk ook meteen duidelijk waar ik zelf dan behoorlijk de plank heb misgeslagen. Nu pas merk ik hoeveel impact je kunt hebben… Argh!

Ineens wordt ik wakker. Zelfkritiek. Schuldgevoel. Zelfveroordeling. Nee nee nee nee nee. Dat hadden we niet afgesproken. We gingen meer van mij houden!

Heel beslist neem ik het standpunt in: ik kan het alleen maar NU anders doen, in dit moment, vanaf dit moment. Het heeft weinig zin mezelf te verwijten wat ik niet wist. Ik schrijf in mijn boekje ‘Dit is heel erg belangrijk’. En dat is het ook.

Het zet me wel aan het denken: wat kan ik nu dan doen? Ik besluit bewust alles terug te nemen wat van mij was, de belasting op anderen terug te nemen en voortaan helemaal zelf mijn zooi op te ruimen.

Ik neem alles terug wat van mij is.

Als een feestje zo heerlijk is de meditatie van vandaag. Het niet-kunnen-aarden-probleem van de afgelopen dagen is niet aan de orde: ik zit er meteen in en voel me fantastisch. Er ontstaat een verdieping van de Aarden&Balans-oefening. Een hele bijzondere, mooie en fijne verdieping die me zomaar overkomt. Als een herboren persoontje kom ik er uit. Ik ben benieuwd wat het voor jou betekent en beschrijf het verder op!

Terwijl ik nageniet weet ik: vandaag volg ik mijn HART.

En, zo besluit ik, lekker eten en drinken vandaag. Iets leuks doen. Lachen, stoeien, spelen. Het voelt alsof ik iets te vieren heb! Joehoe!

Deze dag staat in het teken van vertrouwen en trouw zijn. Nauw verweven, die twee. Na de ervaring van gisteren is het duidelijk nodig daarin een flinke stap te zetten. Logisch ook: als je eenmaal uit je schaaltje bent gekropen kun je er niet meer in terug en horen er nieuwe keuzes gemaakt te worden.

Een film van momenten waarin ik mezelf in de steek liet trekt aan me voorbij. Ik zie mezelf relaties aangaan, in situaties stappen, verplichtingen aangaan terwijl ik tegelijkertijd heel goed voel dat iets in mezelf het he-le-maal niet ziet zitten.

Ik zie mezelf in tal van situaties mee blijven denken, mee blijven praten en mee blijven doen terwijl alles van binnen roept: wegwezen!

Ik heb eens met een vriend een gesprek gevoerd over wat maakt, dat we wanneer iets niet fijn voelt, we het toch blijven doen. Onze conclusie was toen dat we gewoon aardig gevonden wilden worden. Dat wil ik nog steeds en daar is ook niets mis mee. Maar als je jezelf ervoor in de steek laat ben je behoorlijk ondermijnend bezig. Als aardig gevonden worden niet is om wie je bent maar om wat je doet, voor een ander, klopt er iets niet.

Wat nou als ik een manier vind wél trouw te zijn aan mezelf? Gewoon te luisteren naar mij? In plaats van aardig gevonden worden door een ander heel erg aardig gevonden worden door mezelf?

En dan het vertrouwen hebben dat het allemaal wel goed komt.

Ik wordt heel erg blij wakker omdat ik gisteren voor ik ging slapen mijn boekje nog eens doorbladerde. Het was fijn terug te kijken en te lezen van waar ik kom. En het voelt vandaag ook fijn vooruit te kijken en neer te zetten waar ik wil zijn. Tijdens de oefening Aarden&Balans voel ik een enorme zin in de toekomst opborrelen. Maar vooral zin om daar zelf vorm aan te geven.

Terugblik, vooruitblik.

Vandaag denk ik na over wat ik na het breken met allerlei patronen en structuren dan wél wil. Wat dan wel!

Ik neem heel veel tijd voor ‘Zou het niet leuk zijn als’ en bedenk de meest extravagante scenario’s waarin alles perfect, geweldig, gloeiend van geluk is. Ik heb er zo’n lol in dat ik te lang doorga en daarna moet haasten om de jongens op tijd op school te krijgen, maar het was het dubbel en dwars waard.

Ik voel me bevrijd en vrij, alsof de toekomst helemaal open ligt. En dat is ook zo. Dat vergeten we soms, maar als je kijkt naar wat we allemaal al hebben gecreëerd in de jaren dat we hebben geleefd is er werkelijk geen belemmering die lijn door te zetten en er een feest van te maken.

Vandaag hang ik de slingers en ballonnen vast op!

Ik wordt heel erg blij wakker omdat ik gisteren voor ik ging slapen mijn boekje nog eens doorbladerde. Het was fijn terug te kijken en te lezen van waar ik kom. En het voelt vandaag ook fijn vooruit te kijken en neer te zetten waar ik wil zijn. Tijdens de oefening Aarden&Balans voel ik een enorme zin in de toekomst opborrelen. Maar vooral zin om daar zelf vorm aan te geven.

Terugblik, vooruitblik.

Vandaag denk ik na over wat ik na het breken met allerlei patronen en structuren dan wél wil. Wat dan wel!

Ik neem heel veel tijd voor ‘Zou het niet leuk zijn als’ en bedenk de meest extravagante scenario’s waarin alles perfect, geweldig, gloeiend van geluk is. Ik heb er zo’n lol in dat ik te lang doorga en daarna moet haasten om de jongens op tijd op school te krijgen, maar het was het dubbel en dwars waard.

Ik voel me bevrijd en vrij, alsof de toekomst helemaal open ligt. En dat is ook zo. Dat vergeten we soms, maar als je kijkt naar wat we allemaal al hebben gecreëerd in de jaren dat we hebben geleefd is er werkelijk geen belemmering die lijn door te zetten en er een feest van te maken.

Vandaag hang ik de slingers en ballonnen vast op!

Deze dag is het me niet gelukt om ook maar één van de onderdelen uit te voeren. Ik werd wakker, ging zitten en viel prompt weer in slaap. Maar zo terugkijkend op vandaag heb ik wel een inzicht gehad waardoor er weer wat stukjes op hun plaats vallen.

OK, boos, geïrriteerd, boos, wanhopig, machteloos, woedend.

In het midden van de cirkel ben je OK. Comfortabel, op je gemak. Alles is goed. Maar we zijn niet alleen op de wereld en er zijn allerlei mensen om ons heen waarmee we allerlei soorten relaties hebben. En in de relatie met die ander kan het zo voorkomen, dat er over jouw grens wordt gegaan.

Wanneer je dat toelaat, wordt je geïrriteerd. Als het dan nog verder gaat wordt je boos, dan wanhopig, je voelt je vervolgens machteloos en we hadden al gezien dat boos en machteloos samen woedend wordt. Razend zelfs!

Hoe meer je over je grens laat gaan, hoe meer het gevolg ervan bij jou ligt. Met andere woorden: hoe verder je het laat komen, hoe meer last je ervan hebt.

De kunst is dan ook, ervoor te zorgen dat je OK blijft. En jezelf steeds af te vragen wat daarvoor nodig is. Daarover eerlijk en open in gesprek te gaan met jezelf. En wat je daarin ontdekt eerlijk en open te delen met de ander. Nou geven we heel makkelijk iemand anders de schuld van het ‘over de grens gaan’. Maar in feite zijn we daar zelf bij.

Alleen ik ben verantwoordelijk voor het bewaken van mijn grens.

Ja! Schrijf ik in mijn boekje. Ja, er beginnen bijzondere dingen te gebeuren. Ten eerste voel ik me nu al een totaal ander mens. Het lijkt net, alsof ik door dit proces een heleboel dingen die ik wel wist naar boven haal, me zelf er bewust van maak, waardoor ik er ook echt iets mee kán in mijn dagelijks leven.

Hiervoor had ik meer een gevoel van ach, dat kan allemaal wel zo zijn maar nu weer over tot de orde van de dag. Terwijl de kennis en het weten en de inzichten zich nu een weg in mijn dagelijkse realiteit banen. Schrijven helpt. Je eigen proces volgen ook.

Ten tweede merk ik dat het ook andersom werkt: ik sta niet alleen zelf anders in mijn omgeving, maar mijn omgeving staat anders in verhouding tot mij! Er wordt anders gereageerd, ik kom andere mensen tegen, ik kom in andere situaties terecht. Spannend hoor.

Echte verandering begint in jezelf.

Dat hoor je vaak, maar krijgt een heel andere lading nu. Ik zie het letterlijk in plaats van abstract/spiritueel. Veel leuker zo!

Ik sta in een bus en ben mijn kind kwijt. Wanhopig kijk ik om me heen. Ik probeer mensen aan te kijken, in hun ogen te lezen of ze hem hebben gezien, weten waar hij is, maar iedereen ontwijkt mijn blik, wendt zich af. Er wordt gefluisterd, hier en daar. Ik loop op en neer, onder banken kijkend, uit het raam, weer terug. Zoals dat gaat in een droom herhalen handelingen zich eindeloos, de zoektocht als staat van zijn, de wanhoop permanent, de eenzaamheid geaccepteerd. Ik hoor een vrouw op bitsige roddeltoon zeggen: ‘Ja, dat krijg je ervan hè, ik zeg toch altijd al dat er iets mis is met dat kind.’ Totaal geshockeerd kijk ik in haar richting maar ze kijkt weg. Ik ken haar helemaal niet en weet, dat ze mij ook niet kent. Of mijn kind. Ik zeg niks. Ik kan niets zeggen.

Als ik wakker wordt speelt er steeds door mijn hoofd: ik zei niks. Waarom zei ik niks? Ik kon gewoon echt niets zeggen.

Hoe vaak zeg ik niets? Hoe vaak laat ik het zitten? Zeg ik niet wat ik echt ergens van vind of echt bedoel? Zie? Omdat ik denk dat het geen zin heeft? De woorden er niet uit krijg? Mijn conclusie is: vaak.

Hoe harder ik wordt geraakt, hoe stiller het wordt.

Expressie heeft vele facetten. Naast spreken kun je in allerlei vormen uitdrukking geven aan wie je bent. Dansen, schilderen of tekenen, door muziek. Ik kan wel honderden manieren bedenken, allemaal waardevol.

In relatie met anderen zorgt taal kunnen geven aan wat je denkt, voelt en beleeft voor de bevrijding van MIJ in de wereld.

Het zorgt ervoor, dat het imploderende gevoel van inslikken, je mond houden, zwijgen, wordt omgezet in het op de wereld neerzetten van wie ik ben. En de wereld is veel mooier met mij!

Woorden kunnen mijn binnen naar buiten brengen.

Ik heb vannacht alweer zo’n gedetailleerde, duidelijke droom gehad. Toen ik wakker werd was ‘ie nog zo klaar als een klontje dus ik ga vol zin zitten om te mediteren. Laat maar komen die inzichten!

Ik doe de Aarde&Balans-oefening en voel hoe ik direct door ga met het beschouwen van mijn droom. Ik vraag mezelf: Wat is nou de kern?

Ik zag, in mijn droom, mensen veel moeite doen iets voor elkaar te krijgen. Ik zag de paniek en de stress en dat het ineens, zonder dat ze er iets aan konden doen, toch nog mis ging.

Ik zag ook dat het uiteindelijk, door iets heel simpels, iets waarop ze geen enkele invloed hadden, toch nog goed kwam.

Ik hoorde in mijn hoofd de woorden: And so it is.

En ik denk: Aha! Zo is het dus! Het is niet nodig er hard voor te werken, te ploeteren, stress en paniek te voelen. Zaken hebben hun verloop. Gewoon doen wat nodig is, is goed genoeg. Ik ben goed genoeg.

Ik zie ook dat ik in de loop der jaren iets heel anders ben gaan geloven: als ik maar hard werk en mijn best doe, dan ben ik goed. Dan voldoe ik. Aan wat is niet duidelijk, maar dat het héél belangrijk is wel. Alsof er een almachtige puntenteller bij zit te houden hoe goed ik mijn best wel niet doe, en alleen bij elke ronde een score van 200% ben ik iets waard. Zoiets.

Er hard voor werken en je best doen. Of gewoon nu al goed genoeg zijn. Ik weet al welke ik kies.

Wiehieuw! Op de helft. En ik voel me al veel en veel beter dan voor ik begon. Tijdens de oefeningen die ik doorloop voel ik me zo verbonden met wat ik aan het doen ben, ik kan er wel om huilen.

Vandaag is zelfveroordeling aan de beurt. Dat zit zo: soms moet ik een belangrijke en levensbepalende beslissing nemen en weet ik intuïtief precies wat ik moet doen, maar dan durf ik niet. Dan wordt ik bang en daardoor heel boos, en ik doe net alsof dat op iemand anders is.

Maar stiekem weet ik beter: ik veroordeel mezelf omdat ik niet de keuze maak waarvan ik weet dat ik hem uiteindelijk tóch zal maken.

En het is een bijzonder fenomeen, want ik weet dan ook al, dat het me een hoop ellende zou besparen als ik meteen mijn intuïtie zou volgen. Ik zie de gevolgen en ik zie wat het zou betekenen. En toch.

En toch is het ok. Ik hoef ook daaraan niets te veranderen. So what dat ik niet durf? So what dat ik mijn intuïtie niet volg?

Ik stel hardop voor me uit:

‘Ik laat nu los dat ik alles direct goed moet doen. Ik ben helemaal ok, ook als ik nog niet durf. Dat komt vanzelf! Ik geef mezelf de ruimte hierin te groeien en er steeds beter en beter in te worden.’

Er schiet door me heen, aha. Dat krijg je met die perfectionisten. Die denken dat ze alles in één keer goed moeten doen, moeten kunnen, moeten leven. Die geven zich geen ruimte te groeien en ontdekken en vallen en opstaan. Ik vraag me af: hoe verhoudt zich dat tot elkaar, van jezelf houden en perfectionisme? Leven en leren zijn synoniem, en toch vind ik blijkbaar dat ik alles meteen moet kunnen.

Nee, zelfliefde is dat niet. Jezelf onder druk zetten is dat wel.

Dus pardoes neem ik het besluit: vandaag doe ik alleen wat ik leuk vind, en oefen ik imperfectie.

Terwijl ik wakker word verschijnt er een glimlach op mijn snoet: ik weet niet waarom, maar er komen allerlei herinneringen naar boven van mij met mijn kinderen. Liefdevolle, fijne dingen.

Ik laat mijn gedachten verder glijden door de jaren heen en zie waar ik, als moeder, mijn macht weggaf. Waar ik wanhopig of bang was, waar ik beperkte en beknotte in plaats van ruimte te geven en te helpen bloeien.

En in plaats van schuldgevoel en verdriet, voel ik in mezelf de kracht om in mijn kracht te staan.

Ik schrijf in mijn boekje een brief aan mijn zonen terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik schrijf over liefde en blijdschap en geluk. Ik schrijf over nu en de toekomst en over weten wat waar en goed is voor jezelf, en ik schrijf over vertrouwen.

Soms zijn er van die momenten, dan is even alles goed. Alles hier en nu. Alles op z’n plek.

Terwijl ik rechtop ga zitten om te beginnen vanmorgen kan ik mijn hart voelen kloppen in mijn bijholtes.. Hmm. Hoe interessant ik zoiets ook vind (altijd al gefascineerd geweest door biologie), het is niet heel gezond lijkt me. Met een duf hoofd kijk ik om me heen en laat ik langzaam tot me doordringen: snipverkouden. Ziekig.

Ik denk na over de dag en besef dat het druk is. Superdruk. Ok. En vervolgens realiseer ik me: dat het druk en hectisch is, wil niet zeggen dat ik me zo hoef te vóelen.

Ja. Dat besluit voelt goed zeg. Ik maak zelf wel uit hoe ik me voel!

Dus alsnog begin ik mijn proces, doe de oefeningen en gaat het binnen een uur stukken beter. Zeker, mijn hoofd klopt nog steeds maar het voelt anders, minder aanwezig en al helemaal niet als bepalend voor mijn dag. En denk nou niet dat ik keihard mijn lijf negeer en over mijn grenzen ga, nee, juist niet:

Mijn focus ligt op goed zorgen voor mezelf en alles gewoon een tandje lager.

Als ik vraag wat ik nodig heb krijg ik duidelijk de opdracht: hou me warm, geef me warm drinken en een dutje tussendoor. En dat doe ik dan ook.

En ik denk: ook al voel ik me niet lekker, er gaan vást hele mooie dingen gebeuren!

Vandaag ontdek ik: er zit een verschil tussen aangeven wat je nodig hebt of waar je een probleem mee hebt en verwachten dat iemand anders jouw problemen  of nood oplost. Ik heb daar altijd veel moeite mee gehad: ik haalde ze door elkaar.

Meestal verdwaalde ik in een verwarrende mix van ideeën en emoties: ik schaamde me ervoor dat ik überhaupt een probleem of iets nodig had, dat ik er aandacht op zou richten, dat ik daarmee ruimte in zou nemen, dat ik ook een ander zijn of haar ruimte in zou nemen, en áls ik dan mijn hart had uitgestort vond en voelde ik dat ik de ander teveel belast had, te veel energie had gekost, gewoon veel te veel was geweest.

Uiteindelijk koos ik er maar gewoon voor niets te zeggen en redelijk in mijn eentje door te ploeteren.

Maar dat kan ook anders, zie ik vandaag.

In plaats van het uit de weg te gaan kan ik het ook aan gaan.

Ik kan voor mezelf, alsof ik een ontdekkingsreiziger bent in de spelonken van mijn eigen innerlijke wereld, er voor gaan zitten met pen en papier en onderzoeken wat ik nodig hebt. Ik kan heel gericht formuleren en zoeken naar de woorden die het allerbeste passen bij wat ik te zeggen hebt. Ik kan net zo lang doorgaan tot ik helemaal zeker en zelfverzekerd ben dat wat er op papier staat precies is hoe het is, voor mij.

En dan kan ik het delen, echt en oprecht vanuit wie ik ben.

Hoe de ander ermee omgaat, is aan de ander. Dat maakt, als ik precies weet wat ik te zeggen hebt en er voor sta, eigenlijk ook niet eens meer uit.

Ik hebt de ander niet nodig om erkenning te krijgen voor waar ik mee zit. Ik heb het mezelf al gegeven. En geven aan jezelf wat je nodig hebt hoort bij houden van jezelf.

Terwijl ik de oefeningen doe en het proces doorloop ben ik verbaasd over hoe stevig ik me in mijn schoenen voel staan. Ik realiseer me dat waar ik voorheen makkelijker uit mijn evenwicht was, sneller uit balans, eerder werd meegesleurd in drama en hectiek en dagelijkse rompslomp, ik me nu veel makkelijker kan focussen op wat ik zelf wil, wat ik wil voelen, zeggen, hoe ik wil zijn. Wie ik ben.

Het is een stuk makkelijker geworden niet afgeleid te raken door wat er om me heen gebeurt.

Het is een stuk makkelijker in mijn kracht te staan.

Het is een stuk makkelijker mezelf te zijn.

De focus van vandaag: hoe goed kan ik me gedurende deze dag blijven verbinden met mezelf, zonder te worden afgeleid. Zonder afhankelijk te worden van mijn omgeving.

En wat daarvoor nodig is? Geduld! En humor. Want als ik hierin te serieus wordt schiet ik, voor ik het weet, door in het mezelf verwijten als het niet lukt.

Lief zijn voor mezelf.

Moeiteloos en als vanzelf verschuift de focus zich van mij weer naar daar waar ik heen wil. Natuurlijk. Vanuit weten en zijn wie je bent, kun je bewegen naar waar je wilt zijn. Ik begrijp stukken beter waarom ik maar geen handen en voeten kon geven aan wat ik wilde, het niet néér kon zetten, waarom het bleef bij veel ideeën en plannen. Waarom ik er altijd zo veel moeite mee had het ook echt te doen.

Ik had te weinig focus op wie ik was, was te versnipperd, vloeide teveel over in anderen en mijn omgeving. Nu ik mezelf naar me toe heb gehaald, dichter ben geworden en als het ware massa heb gekregen komen mijn plannen weer naar boven en ziet het er meer haalbaar, realistisch uit. Zo werkt dat dus.

Vandaag is een praktijk-dag. Ik leg mijn focus op waar ik heen wil.

En omdat ik al lang geleden geleerd heb dat het veel minder gaat om wat je hebt maar om hoe je je voelt, begin ik daar. Dit is bekend terrein voor me, dus in no time heb ik het helder.

Daarna vul ik de grote lijnen in. Schrijven, trainen, mensen helpen, dat soort dingen. En daarna komen de details: wat vind ik écht leuk. Hoe ziet het eruit. Workshops. Boeken. Website. Praktisch dus.

Ik denk de tussenstappen uit en schrijf ze op. En daarna plan ik ze in, in mijn agenda. Dat uur is allang verstreken en het proces is overgegaan in werk, en dat geeft niks.

Voor het eerst in lange tijd heb ik het gevoel dat ik dat wat ik wil ook tastbaar kan maken.

Met de aarde verbinden gaat makkelijk, het hele proces verloopt soepel en gewend. Het grieperige gevoel dat op de 22e dag begon is nog steeds aanwezig. Ik voel mijn lijf heel duidelijk terwijl ik hier zo zit en merk dat mijn aandacht er naar toe wordt getrokken.

Mijn lichaam wil echt aandacht. Rust, beter worden, tijd geven.

Op de vraag wat ik nodig heb zie ik een beeld wat ik direct maak: ikzelf helemaal omhuld door de aarde. Dat voelt lekker! Terwijl ik het teken voel ik de energie van deze dag, het omhullende, warme, verzorgende. Ja, dat is alweer een tijdje geleden dat ik zo voor mijn lijf heb gezorgd.

En natuurlijk hoort bij liefde voor jezelf ook lief zijn voor je lijf.

Ik denk hier verder over na en zie allerlei momenten dat ik gewoon maar door hobbelde zonder acht te slaan op mijn lichaam aan me voorbijtrekken. Hmm. Best vaak. Omdat ik binnen dit proces zo veel heb geleerd over macht en onmacht snap ik ook dat ik mijn lijf behoorlijk dominant heb behandeld… Niet echt een team, wij tweeën.

Wat nou als ik mijn lijf als beste vriendin zou behandelen?

Gevoelig zou worden voor de signalen die het geeft, deze ook opvolgen, ermee overleggen en luisteren naar wat het te zeggen heeft?

Ik heb zo’n gevoel dat het me heel veel zou opleveren, maar ook dat het een heel proces op zich is, lief zijn voor je lijf. Iets wat ik niet zomaar even doe, van de ene op de andere dag. Iets wat continue gestage aandacht vraagt. Ik weet al wat ik na deze 40 dagen ga doen!

Eén dag lief zijn voor mijn lijf is niet genoeg blijkbaar want ook vandaag heb ik ruimte en rust nodig. Aarden&Balans voelt heerlijk en zwaar. Loom.

Ok. Ik neem me voor zoveel mogelijk momenten op de dag te nemen voor rust.

Meestal voel ik me dan vaag op de achtergrond wat schuldig. Is het herkenbaar, dat schuldgevoel? Dat je altijd wel even iets te doen hebt? Dat je het ook steeds uitstelt, om niets te doen? Eerst nog even dit, en dan ga ik zitten. O, maar dan doe ik ook nog even dat. O, ja, maar dit móet echt nog even. En voor je het weet is de dag verdwenen en ben je onafgebroken in de weer geweest.

Omdat ik het van mezelf ken neem ik me nu al voor:

Bij houden van jezelf hoort niets doen, voor jezelf.

Tijdens de oefeningen en vragen die ik mezelf stel bekruipt me de volgende vraag: kan ik hier ontspannen in staan? Of is het open en nieuwsgierig volgen van mijn eigen proces omgeslagen in een moeten, een willen, ergens naar toe proberen te gaan? Geen wonder dan, dat ik zo moe ben.

Ik heb een tijd geleden eens een droom gehad die me hierover veel duidelijk maakte en waaraan ik nu weer denk:

Ik liep op een treinperron, bepakt en bezakt, een grote rugzak om mijn schouders. Ik ging naar huis, na een lange lange reis. Het was een station in een warm en stoffig land, alles ging wat langzaam en onverstoorbaar daar. Ik had veel meegemaakt en er waren een heleboel mensen zoals ik.

Ineens werd duidelijk, dat de trein al aan zou komen en dat we moesten opschieten om hem te halen. Daar renden we, met onze rugzakken.

Vlak voor onze neus reed de trein weg. Ok, dacht ik. Niets aan de hand, pak ik gewoon de volgende. We gingen zitten praten, dronken water, wachtten. Ineens werd er omgeroepen dat de trein naar huis op een ander perron zou aankomen. Wij weer rennen. En weer reed hij weg, vlak voor mijn neus.

Weer voelde ik me niet teleurgesteld of boos, ik dacht, volgende dan maar! Vol goede moed. Ik wist zeker dat ik thuis zou komen.

De hele dag zat ik te wachten of was ik aan het proberen de trein naar huis te halen. De hele dag mistte ik de ene na de andere trein.

En toen kwam het moment dat de laatste trein zou vertrekken. Als ik deze niet zou halen, duurde het minstens twee dagen voor er wéér een kwam. Daar rende ik weer, met mijn rugzak, zwaar en warm en moe en stoffig. De trein begon te rijden. In wanhoop sprong ik op het spoor om te proberen er bij te komen. Mislukt. Weer was hij weg.

Ik viel neer op mijn knieën, voelde de wanhoop en het verlangen toch écht naar huis te gaan. Ik voelde de oneerlijkheid, ik was toch immers de hele dag positief gebleven? Ik voelde een enorm grote ‘NEE’ zijn weg naar boven en naar buiten banen, ik schreeuwde hem uit. Ik voelde hoe ik het opgaf en mijn rugzak van mijn schouders liet glijden.

En op dat moment veranderde alles. Het treinstation vervormde en werd een glooiend landschap, het spoor werd een heuvel. Groen gras, blauwe lucht, vogels en insecten en warme zon. Alles is in volmaakte vrede.

En ik dacht, wat nou trein naar huis. Ik ben al thuis. IK ben thuis.

Ik zag mezelf rennen en mijn best doen om die trein te halen, telkens weer vol goede moed, telkens dapper doorgaand. En het enige wat ik hoefde te doen om thuis te zijn was: stoppen met rennen en mijn rugzak afdoen.

Deze droom heeft een enorme impact gehad op mijn leven. Ik herinner mezelf er regelmatig aan ‘mijn rugzak af te doen’. En telkens met hetzelfde effect van een enorme rust die over me komt.

Deze dag staat in het teken van de rugzak af.

In plaats van in de ochtend neem ik vandaag voor het slapen tijd voor mij. Terwijl ik de dag overdenk, me stevig verbind met de aarde en mezelf vraag wat nodig is voel ik liefde opborrelen voor mij. Wow! Dat is nieuw, zo’n heftig gevoel. Maar heerlijk, en ik wordt er heel erg blij van.

Ik vind mij gewoon geweldig!

En het voelt fantastisch dat ongegeneerd zonder ja-maaren en terughoudendheid te kunnen voelen. Ik besluit ter plekke een liefdesbrief aan mezelf te schrijven en zit te glimmen terwijl ik het doe. Ik schrijf alles op wat ik leuk en mooi en lief vind en ik ben niet te flauw: oprecht en echt hou ik van mezelf.

Ik voel me onrustig en versnipperd vandaag. En ik weet ook hoe dat komt: ik bevind me in een situatie waarin ik keuzes moet maken. Mijn gevoel voor loyaliteit weerhoudt me ervan om voor mezelf te kiezen.

Ik heb geleerd dat het goed is om te doen wat je hebt beloofd. Of die belofte nou specifiek gemaakt is, of dat het impliciet zo is begrepen. Dat maakt niets uit. Beloofd is beloofd.

Sommige beloftes maak je bewust, maar vaak ook niet. Die ontstaan gewoon, door gedrag en keuzes.

Ik denk bijvoorbeeld aan een rol die je op je neemt: de zorger binnen een groep bijvoorbeeld. Die van ‘leerling’ ten opzichte van een ‘leraar’. Of redder. Of degene die altijd de bezwaren maakt. Het is makkelijk in zo’n rol te blijven hangen. Voor mij en de ander(en)!

Maar wat inmiddels het allerlaatste is wat ík wil doen is: mezelf loslaten, in de steek laten, niet van mezelf houden. Ik kies vandaag duidelijk en beslist mezelf niet meer klem te zetten om maar loyaal te zijn. Als alles goed zit, hóef je niet loyaal te zijn. Dan is het gewoon goed. Dan kan iedereen stralen op volle kracht.

De inzichten van gisteren werken flink door: ik zie inmiddels hoe de verstrengeling met anderen ervoor zorgt dat ik samen situaties creëer. En zo’n samen gecreëerde situatie groeit uit tot een structuur, van gedachten en emoties en situaties waarin je allen iets te leren hebt. Waarin alle deelnemers worden geconfronteerd met hun eigen patronen en emoties en gedachten. Om ze op te ruimen, te helen. Om daar waar ik nog geen kracht hebt, in mijn kracht te kunnen gaan staan. En als ik daarmee klaar bent, stap ik eruit als ik wil, en zoek ik een nieuwe situatie die dán weer bij me past.

Ik blader terug en zie dat ik op dag 10 zoiets ook al had gevoeld met personen. Nu merk ik dat het groter kan, met bijvoorbeeld bedrijven of scholen. Plekken waar veel mensen bij elkaar een bepaalde sfeer, energie, cultuur neerzetten. Is het toeval, dat sommige organisaties open, transparant, eerlijk en oprecht zijn? Werknemers zich gezien en gehoord voelen? Terwijl andere organisaties gesloten zijn, er een zwijgcultuur heerst? Mensen bang zijn en zich onderdrukt voelen? Het zijn toch allemaal mensen? Waarom dat soort grote verschillen?

Omdat je samenkomt in co-creatie.

Deze inzichten rond co-creatie geven me de handvatten nieuwe keuzes te maken. Maar het allerbelangrijkste voor mij?  Door deze inzichten kan ik uit het oordeel blijven.

Zodra ik (ver-)oordeel, stap ik terug in de structuur. Dan vind ik er iets van en maak ik er dus deel van uit.

Er steekt een oude bekende de kop op: boosheid. Niet zo gek natuurlijk. Achteraf gezien was het niet zo fijn, zo beknot te zijn in mijn eigen patronen. Dus dat een deel van mij daar heel boos om is, kan ik wel begrijpen. Ik wist alleen niet, dat het zo véél was.

Gelukkig kan ik teruggrijpen op het werk met mijn innerlijke kind en dat doe ik dus ook. Ze gaat flink tekeer, dat boze kind.

Dit is wat ze zegt:

‘Boosheid is van levensbelang. Doorheen boosheid kun je voelen waar je grenzen liggen. Jij bent bang voor mij, bang om anderen met mij te kwetsen, maar je zou MIJ moeten beschermen en niet anderen ten koste van mij! Ik ben jou! Bij trouw zijn aan jezelf hoort ook trouw zijn aan je boosheid!’

Zolang je onderdrukt kun je niet loslaten. Om los te kunnen laten moet je eerst vrij laten. Toe laten.

Ik her-claim vandaag mijn boosheid als deel van mij. Een deel wat me helpt mijn grenzen aan te geven en wat me waarschuwt voor grensoverschrijdend  en kwetsend gedrag. Zodat ik mezelf kan beschermen en goed voor mezelf kan zorgen.

En ik zie nog iets anders. Ik zie ook dat mijn boosheid onvolwassen is. Het heeft nooit kunnen opgroeien en meegroeien naar een evenwichtige stevige volwassen boosheid omdat ik ergens in het verleden besloot het te onderdrukken. Dus ik kan er alleen als een kind uiting aan geven. En kinderen die boos zijn kunnen behoorlijk te keer gaan. Bovendien neemt niemand je dan serieus, nog meer reden tot machteloze woede!

Mijn tweede besluit van deze dag is dus: ook mijn boosheid krijgt een stem. Een volwassen stem. Ik neem me voor me te verdiepen in hoe je boosheid kunt verwoorden en uiten. Ik zie het als een projectje: dit wil ik echt leren!

Ik heb het gevoel dat ik tot de kern kom in mijn proces om meer van mezelf te houden. Het accepteren en vrijlaten van mijn boosheid heeft veel effect: blijkbaar is mijn boosheid niet het enige wat vrij wil. Ik voel me bang en rot, maar ik snap ook dat het niet geeft. Dat ken ik inmiddels wel. Ik ga na Aarden&Balans naar binnen en onderzoek wat er allemaal speelt.

Ik bevind me in een soort kelder en het is er druk. Druk met griezelige, monsterachtige wezens. En denk niet aan muppet-achtige knuffelmonsters, nee, dit is serieus verlammend. Ik sta daar, in die kelder als uit een horrorfilm, en probeer er vooral níet te zijn. Ik wil het niet. Ik kan niet kijken naar die griezels. Ik ben doods- en doodsbang. Maar dan komt een moment waarop wegduwen gewoon echt te veel moeite kost en ik denk: Fuck dit. Dan maar eng. Ik laat het toe. Ik open mijn armen en zeg: kom maar. Ook jullie mogen er zijn. Wat het ook is wat ik moet aangaan, ik doe het. Ik onderdruk niets meer van mezelf. Misschien kost het veel werk en pijn en moeite maar ook jullie mogen er helemaal zijn.

Dit is ongetwijfeld het dapperste wat ik in mijn hele leven heb gedaan, schiet het door mijn hoofd.

Terwijl deze wezens in mijn armen drommen veranderen ze van vorm. Ze zijn helemaal niet eng. Ze worden kleiner, zachter. Krijgen een andere vorm. Andere kleuren. Een van hen kijkt naar me op en ik kijk in mijn eigen jonge gezichtje. Ah. Ik snap het. De illusie spat met een ‘pang’ uit elkaar. Ik moet er bijna om lachen maar ben te overweldigd door wat ik zie.

Ik heb al vroeg besloten dat sommige delen van mij heel erg slecht waren. Dat sommige stukken er niet mochten zijn. Ik was zo bang voor deze stukjes van mezelf dat ik ze diep naar beneden heb geduwd, ze in een kelder heb opgesloten om nooit meer het licht te zien. En omdat ik dacht dat het slechte delen waren heb ik ze heel erg eng gemaakt. Ik was een kind met veel fantasie dus dat deed ik goed. Ik heb ze een gestalte gegeven die paste bij mijn angst en overtuiging van dat moment. Demonische gestalten. Nu snap ik wat bedoelt wordt wanneer men zegt ‘Facing your demons’.

Ik omhels mezelf, helemaal, alles en totaal. Ik ben niet meer bang.

Het voelt alsof ik examen heb gedaan.

Vandaag ben ik vooral onder de indruk van alles wat gebeurd is en ik heb moeite me te concentreren. Als in een film trekken de beelden van de afgelopen dagen steeds voorbij. Ik raak maar niet uitgekeken.

Helen, integreren, rust.

Nodig is doen wat ik wil, op het moment dat ik het wil. Vandaag moet ik niets, van niemand. Ook niet van mezelf. Loving me.

Ik heb een ongelofelijke drang om scheppend bezig te zijn. Ik heb amper het geduld de oefeningen te doen en mezelf de vragen te stellen, ik weet het allang: De focus ligt op bouwen en wat ik nodig heb is doelgericht zijn. Purpose.

Met bouwen bedoel ik, naast gewoon lekker met mijn handen bezig zijn en tekenen en ontwerpen voor mijn projecten, ook nog iets anders.

Ik heb voor het breken met oude waarheden gekozen en daarbij hoort het onderzoeken en bekijken van nieuwe mogelijkheden.

Spannend en leuk! Ik voel me open en nieuwsgierig en daar houd ik van.

Bij bouwen aan een nieuwe toekomst hoort nieuwsgierigheid en onderzoeken. Ik maak een lijstje met dingen die ik vandaag ga doen. Daarbij horen ook praktische zaken als rekeningen betalen en telefoontjes plegen en shirtjes kopen en agenda’s maken.. en nog veel meer.

Dit wordt een productief dagje.

De oefeningen gaan lekker, ik vind het heerlijk om te doen. En tegelijkertijd ben ik me er heel erg van bewust dat dit de laatste dagen zijn, dus zoals dat dan gaat ben ik half met mijn hoofd bij alles wat gebeurd is deze afgelopen 36 dagen. Ik voel me zo blij, en op een vreemde manier trots. Een gek soort gespannenheid. Het is bijna voorbij en ik kan niet geloven hoe veel het me heeft opgeleverd.

Als ik mezelf vraag wat nodig is lijkt het wel de omgekeerde wereld: ik zie de hele tijd zo’n paardebloemenbal met van die wegwaaiende pluisjes voor me. Zaaien. Je zou zeggen, dat komt vóór bouwen (gisteren) maar op de een of andere manier is het vandaag belangrijk.

Het is een mooi en zacht beeld, en de zaadjes vliegen zo ver tot ze uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Terwijl ik er zo over nadenk vind ik dat passend, ik denk ook echt dat ik nu nog geen zich heb op alles wat hiervan, van dit proces, het gevolg zal zijn.

In elk geval ga ik zaaien vandaag, en ik maak een lijstje met de zaadjes die ik ga planten.

Het maakt nu even niet uit of ze uitkomen, het zaaien zelf is belangrijk.

Het is koud, buiten. Ik zit klaar om mijn proces te doen en ben warm, veilig, vertrouwd. Ik merk dat het vandaag gaat om het maken van nieuwe keuzes en het daarbij behorende afscheid.

Er komen als op een presenteerblaadje verschillende situaties, relaties en patronen langs en het is alsof ik mezelf steeds vraag: En dit? Wil je dit nog zo of wil je nu anders? Anders reageren, er anders mee omgaan, anders voelen?

Veel van wat voorbij komt, is onverwacht. Oja! Denk ik steeds. Daar ook. Het dringt dieper door dan ik dacht, is meer ingrijpend en meer wezenlijk.

En ik kies, soms met moeite en soms vogeltjesvrij, voor de nieuwe manier, de nieuwe inzichten, de nieuwe vorm.

Als het lastig is, komt dat door restjes ‘willen redden’ en ‘goed willen zijn’. Restjes ‘wie denk je wel dat je bent’. Gelukkig herken ik ze en kan ik elke keer liefdevol gedag zeggen. Dag, braafste meisje van de klas. Dag, reddende engel. Dag kleintje die niks kan. Dag, allemaal. Ik heb veel aan jullie gehad maar nu is het tijd voor iets anders.

Nu is het tijd voor mij. Voor echt.

Hmm. Ineens heb ik ongelofelijk veel behoefte om terug te vallen in allerlei patronen, van dingen doen tot en met dingen eten tot en met dingen zeggen tot en met dingen voelen. Er is een stem die zegt, hé, wacht eens even! Normaal zou je DIT doen! Nu doe je anders! Wacht! Wat gebeurt er! Weet je het ZEKER??

Na enige verwarring ben ik er wel achter: natuurlijk kost het wat vastberadenheid om zogezegd nieuwe groeven te maken.

Als je al je hele leven een bepaalde weg kiest, is deze lekker ingesleten. Een nieuw en ander pad kost tijd en aandacht en het is natuurlijk makkelijk weer in die oude groef te glijden. En logisch ook dat het vertrouwd voelt, want hey, al járen zo gedaan.

Maar mijn keuzes waren echt en mijn inzichten waren echt.

Ik zie het dus als een soort test. Ik zie, dat de keuze pas écht gemaakt is als ik óók in geval van schijnbare twijfel en verwarring me kan herinneren dat ik een nieuwe keuze heb gemaakt.

Dus in plaats van te luisteren naar de twijfel duik ik erin: wat in mij maakt, dat ik deze behoeftes heb? Dat terug willen naar het oude bekende? Valt er nog iets op te ruimen of is het gewoon gewoonte? Het is nooit verkeerd of te laat beslissingen te herzien en keuzes te herkiezen. Maar het is wel belangrijk dit bewust te doen en goed te voelen waar het in zit.

Open en eerlijk onderzoeken is de makkelijkste weg naar open en eerlijk antwoord.

Op de valreep heb ik vandaag een goed gesprek met mijn intuïtie. Het was zo confronterend en bloed eerlijk en grappig en simpel. Het ging zo:

Ik ben zo boos op jou, je hebt niet geluisterd.

Nee, sorry, ik durf nog niet maar ik werk aan meer en meer.

Ik ben jouw intuïtie.

Ik dacht mijn grens.

Jij weet echt niks hè.

Nee! Leer het me maar, ik wil het leren.

Ik ben jouw grens en jouw intuïtie en degene die weet wat wel en wat niet.

Bij beslissingen?

Ja, en bij keuzes, bijvoorbeeld over je bedrijf.

Zullen we elke dag even praten?

Ik praat elke dag tegen je! Zal jij elke dag even luisteren!

Zo. Op mijn nummer gezet door mijn intuïtie. En het is zo waar.

Hoe beter ik luister, hoe meer ik hoor.

Jeeminee zeg. Ik kijk vandaag terug naar waar ik stond. Ik kijk terug naar wie ik was. Ik kijk terug en erken, herken, en ik vier het verschil.

Ik laat tot me doordringen hoe veel aspecten van mijn leven met dit proces zijn geraakt. Ik kan amper bevatten hoeveel er veranderd is in mijn dagelijks leven en heb vooral behoefte aan een week of wat in totale amazement stil zijn.

Ik ben zo dankbaar.

Ik ben zo blij.

En ik ben er stil van.